Jezus prze­ka­zu­je uczniom jak gło­sić Dobrą Nowi­nę. Ewan­ge­lia dnia to swo­ista instruk­cja jak być misjo­na­rzem. I jeśli nas kocha­ją, gosz­czą, otwie­ra­ją drzwi, poda­ją kubek wody, fili­żan­kę kawy to wszyst­ko idzie w porząd­ku. Nasze świa­dec­two o Jezu­sie się roz­wi­ja, a nasze czło­wie­czeń­stwo przy tym umac­nia się. Wzra­sta rów­nież wia­ra w ludzi i ich dobro. Ale co wte­dy, gdy jest na odwrót? Pan nasz pod­po­wia­da: „Jeśli w jakimś miej­scu was nie przyj­mą (…) wycho­dząc stam­tąd strzą­śnij­cie proch z nóg waszych…” (Mk 6). Co ozna­cza ten gest strzą­sa­nia pro­chu z nóg? Poj­muj­my ten gest nie dosłow­nie, ale raczej sym­bo­licz­ne. Potrze­ba nam myśleć o tym, że napo­tka­ne zło wyma­ga od nas raczej strzą­sa­nia pyłu nie z nóg, lecz z serc.

Czyn­ność strzą­sa­nia pro­chu z nóg się­ga swy­mi korze­nia­mi do żydow­skiej prak­ty­ki mają­cej na celu zacho­wa­nie świę­to­ści Zie­mi Obie­ca­nej (por­tal: Dzie­ło Biblij­ne). Otóż, gdy Żyd uda­wał się w dro­gę do ziem pogań­skich, zamiesz­ki­wa­nych przez wyzna­ją­cych boż­ki, czar­ną magię, okul­tyzm, wra­ca­jąc sta­wał na gra­ni­cy i strzą­sał proch ze swych stóp (i szat), ponie­waż nie chciał przy­nieść do kra­iny uświę­co­nej obec­no­ścią Boga na Syjo­nie nawet naj­mniej­sze­go „pyłu zła” ze zbru­ka­nych złą mocą miejsc. To przy­po­mi­na nam chrze­ści­jań­ską powin­ność oczysz­cze­nia ser­ca przed wej­ściem do kościo­łów czy do naszych domów rodzin­nych. Tam, gdzie nasze świę­te miej­sca, tam, gdzie nasze sank­tu­aria i osto­je życia w świe­cie nie może­my wpro­wa­dzać „bru­du”: nie­zgo­dy, pychy, gnie­wu, leni­stwa, kul­tu pie­nią­dza, zazdro­ści, nie­czy­sto­ści czy nie­umiar­ko­wa­nia! Potrze­bu­je­my po pro­stu umie­jęt­no­ści strzą­sa­nia pyłu zła.

Misjo­na­rze wyra­ża­ją zdu­mie­nie wobec zabo­bon­nych prak­tyk panu­ją­cych w dale­kich zie­miach. Wspo­mi­na­ją nie­rzad­ko zwłasz­cza o dzia­ła­niu róż­no­ra­kich sza­ma­nów wobec ich gło­sze­nia Ewan­ge­lii, wręcz nie­chęć nama­cal­ną i groź­ną. Jed­nak­że Jezus, hic et nunc z nami obec­ny na Eucha­ry­stii, skła­nia nie tak do patrze­nia na nie­ro­zu­mie­nie Dobrej Nowi­ny czy pod­stęp­ne postę­po­wa­nie innych, tych żyją­cych w odle­głych kra­jach. To ja i ty mamy prze­my­śleć swo­je prze­ko­na­nia wg Ewan­ge­lii, to ja i ty mamy roz­wa­żyć czy nasza posta­wa słu­cha­nia Boga prze­mie­nia innych. Niech niko­mu nie wyda­je się, że ma spra­wę z Panem Bogiem zała­twio­ną raz na zawsze, bo np. został duchow­nym czy nale­ży do sto­wa­rzy­sze­nia reli­gij­ne­go, wspól­no­ty tej czy tam­tej. Takie kry­te­rium jest nie tyl­ko nie­do­sta­tecz­ne, bo nicze­go do koń­ca nie wyja­śnia, ale bywa to tak­że narzę­dzie fał­szy­we uspa­ka­ja­nia sumie­nia. Oprócz bowiem dekla­ra­cji w sty­lu „Panie, Panie” jest powie­dzia­ne w innym miej­scu, że dopie­ro „po owo­cach ich pozna­cie” (Mt 7), co zna­czy: sie­bie i ludzi pozna­je­my tak napraw­dę po czy­nach i naśla­do­wa­niu Jezu­sa niż po sło­wach czy przy­na­leż­no­ści do sta­nu czy organizacji.

A może to na mojej dro­dze życia znaj­dę proch zła, proch zamknię­cia się na bliź­nich albo, co gor­sza, na Boga? A może zbyt mało ener­gicz­nie strzą­sam pył wiel­kie­go zła doświad­czo­ne­go od innych i mnie ono ogarnia?
Od Jezu­sa obec­ne­go potrze­bu­je­my się uczyć umie­jęt­no­ści strzą­sa­nia pyłu zła z wła­sne­go ser­ca, aby nas zło nie ogar­nę­ło. Takie­mu podej­ściu mamy poświę­cić cały następ­ny tydzień. I wię­cej nawet: życie. Amen.

/​ks. inf. Dariusz Raś/