Dro­gie Dzie­ci, Rodzi­ce, Bli­scy, Dro­dzy Goście!

Dziś jest wyjąt­ko­wy dzień – dzień, na któ­ry cze­ka­li­ście, do któ­re­go przy­go­to­wy­wa­li­ście się przez wie­le mie­się­cy. Dziś po raz pierw­szy przyj­mie­cie Pana Jezu­sa do swo­je­go ser­ca w Komu­nii Świę­tej. To wiel­ka radość dla was, waszych rodzin, dla wspól­no­ty. Pan Jezus, kie­dy usta­na­wiał Eucha­ry­stię pod­czas Ostat­niej Wie­cze­rzy, wybrał dwa bar­dzo pro­ste dary: chleb i wino. Chleb – pokarm codzien­ny, któ­ry daje siłę, i wino – napój, któ­ry wraz z wodą gasi pra­gnie­nie w kra­ju, z któ­re­go pocho­dził Jezus. Pan Jezus pocho­dził bowiem z kra­in Morza Śród­ziem­ne­go. On nadał tym darom nowe, nie­zwy­kłe zna­cze­nie. Pod posta­cią chle­ba i wina dał nam swo­je sakra­men­tal­ne Cia­ło i Krew. To już nie jest zwy­kły chleb i zwy­kłe wino. To jest pokarm i napój z nie­ba, któ­re dają życie wiecz­ne, dają siłę.

Każ­dy z nas potrze­bu­je jeść i pić, aby żyć, rosnąć i mieć siłę do nauki, pra­cy, odpo­czyn­ku, zaba­wy. Ale nie tyl­ko cia­ło potrze­bu­je pokar­mu. Tak­że nasza dusza potrze­bu­je pokar­mu, aby być sil­na, dobra, kocha­ją­ca, aby wytrwać w dro­dze do nie­ba. W każ­dej Mszy Świę­tej, kie­dy kapłan wypo­wia­da sło­wa Jezu­sa: „To jest Cia­ło moje… to jest Krew moja…”, na ołta­rzu doko­nu­je się cud. Pod posta­cią chle­ba i wina obec­ny jest sam Jezus – Jego zbaw­cza Ofia­ra, przez któ­rą odku­pił nas z grze­chów i życie wieczne.

Dzi­siaj wy, dro­gie dzie­ci, po raz pierw­szy przyj­mie­cie ten nie­zwy­kły pokarm. Wasza dusza sta­nie się domem dla Jezu­sa. A On przy­cho­dzi, aby was pro­wa­dzić, umac­niać i być waszym Przy­ja­cie­lem. 

Od dwóch tysię­cy lat ta wspól­no­ta — Kościół — zapra­sza nas do dwóch sto­łów: sto­łu Sło­wa Boże­go i sto­łu Eucha­ry­stii. Słu­cha­my Ewan­ge­lii, uczy­my się o Jezu­sie, a potem kar­mi­my się Jego Cia­łem i Krwią. Tak rośnie­my nie tyl­ko fizycz­nie, ale i ducho­wo. I dla­te­go dzi­siaj, w dniu waszej Pierw­szej Komu­nii, chcę wam przy­po­mnieć waż­ne sło­wo Jezu­sa, któ­re wypo­wie­dział wła­śnie pod­czas Ostat­niej Wie­cze­rzy – wte­dy, gdy usta­na­wiał Eucha­ry­stię. Pan Jezus powie­dział: „Daję wam nowe przy­ka­za­nie, aby­ście się wza­jem­nie kocha­li. Jak Ja was uko­cha­łem, tak wy macie kochać jed­ni dru­gich. Jeśli będzie­cie oka­zy­wać sobie nawza­jem miłość, wszy­scy roz­po­zna­ją, że napraw­dę jeste­ście moimi ucznia­mi” (J 13, 34–35). To zna­czy, że przyj­mu­jąc Jezu­sa do serc, mamy Go naśla­do­wać w miło­ści. Eucha­ry­stia jest nie tyl­ko pokar­mem, ale tak­że zapro­sze­niem, byśmy kocha­li innych tak, jak On nas uko­chał – bez­in­te­re­sow­nie, cier­pli­wie, z tro­ską i dobro­cią. Po tym ludzie pozna­ją, że jeste­śmy ucznia­mi Jezu­sa – jeśli będzie­my się wza­jem­nie miło­wać, umieć prze­pra­szać, dzię­ko­wać, pro­sić, umieć żyć.

Dro­gie dzie­ci, niech dzi­siej­szy dzień, ta data, będzie wiel­ką ozna­ką waszej przy­jaź­ni z Jezu­sem. To jest szcze­gól­na histo­ria. Przyj­mu­je­cie Go sakra­men­tal­nie do swo­je­go ser­ca. Dla­te­go roz­ma­wiaj­cie z Nim w modli­twie, słu­chaj­cie Jego sło­wa, a On zawsze będzie was pro­wa­dził i poma­gał wam być dobry­mi, kocha­ją­cy­mi ludź­mi. 

Dzię­ku­je­my Jezu­so­wi za dar Eucha­ry­stii – za chleb, któ­ry daje życie wiecz­ne, i za Jego przy­ka­za­nie miło­ści, któ­re ma być zna­kiem roz­po­znaw­czym każ­de­go chrze­ści­ja­ni­na. 

Dzię­ku­je­my waszym rodzi­com, bab­ciom, dziad­kom, kate­che­tom i wszyst­kim, któ­rzy was przy­go­to­wa­li do tego dnia. Niech Pan Jezus, któ­ry dziś zamiesz­ka w waszych ser­cach, zawsze będzie waszą siłą i rado­ścią – i niech uczy was kochać tak, jak On nas uko­chał! Bądź­cie rado­ścią Jezu­sa i Waszych bli­skich. Amen.

/​ks. inf. Dariusz Raś/