Dzi­siej­sze sło­wo, w dzień fina­łu Pas­chy Jezu­sa- Wnie­bo­wstą­pie­nia Pana — uka­zu­je nam wspa­nia­łą wizję Boże­go zba­wie­nia. Mowa tutaj o uni­wer­sal­no­ści, któ­ra wykra­cza dale­ko poza gra­ni­ce jed­ne­go szcze­pu, rodu, naro­du czy kul­tu­ry. Ta uni­wer­sal­na natu­ra Boże­go pla­nu zba­wie­nia znaj­du­je swo­je pięk­ne odzwier­cie­dle­nie w histo­rii tego kra­kow­skie­go kościo­ła Mariac­kie­go – Notre Dame de Cra­co­vie. Wier­ni z całej Sło­wiańsz­czy­zny, tubyl­czy Wiśla­nie, i ich arty­ści, jak rów­nież ludzie przy­by­li z dale­kich stron z gospo­dar­czym i arty­stycz­nym talen­tem wspól­nie modli­li się i two­rzy­li tutej­sze arcy­dzie­ła sztu­ki sakral­nej, świad­cząc tym samym o tym, że zapro­sze­nie do nie­ba nie zna gra­nic naro­do­wych czy języ­ko­wych. 

Psalm 47 otwie­ra się potęż­nym wezwa­niem: „Wszyst­kie naro­dy kla­skaj­cie w dło­nie, rado­snym gło­sem wykrzy­kuj­cie Bogu”. Te sło­wa nie są skie­ro­wa­ne wyłącz­nie do Hebraj­czy­ków-Izra­ela. Jak wyja­śniał Jan Paweł II w swo­jej kate­che­zie, ten psalm jest „hym­nem na cześć Pana, wład­cy wszech­świa­ta i dzie­jów: Bóg kró­lu­je nad naro­da­mi (https://​opo​ka​.org​.pl/​b​i​b​l​i​o​t​e​k​a​/​W​/​W​P​/​j​a​n​_​p​a​w​e​l​_​i​i​/​a​u​d​i​e​n​c​j​e​/​a​g​_​0​5​092001). Ta uni­wer­sal­na per­spek­ty­wa to fun­da­ment dla zro­zu­mie­nia, że życie na zie­mi w ducho­wym pro­spe­ri­ty nie jest przy­wi­le­jem jed­nych, lecz darem ofe­ro­wa­nym wszyst­kim kul­tu­rom i rasom. Szcze­gól­ne wybra­nie Izra­ela w II fazie histo­rii zba­wie­nia, po cza­sach Adam i Ewy, nie wyklu­cza niko­go. Posia­da w Jezu­sie Panu cha­rak­ter inklu­zyw­ny i misyj­ny. Chry­stus przy­po­mi­na swo­im uczniom: „Tak jest napi­sa­ne: Mesjasz będzie cier­piał i trze­cie­go dnia zmar­twych­wsta­nie, w imię Jego gło­szo­ne będzie nawró­ce­nie i odpusz­cze­nie grze­chów wszyst­kim naro­dom, począw­szy od Jeru­za­lem” (Łk 24, 46n). Uni­wer­sal­ność począw­szy od Jeru­za­lem — miej­sca zmar­twych­wsta­nia Mesja­sza Pana — to znak z nie­ba. 

Histo­ria budo­wy i wypo­sa­że­nia kra­kow­skie­go Kościo­ła Mariac­kie­go sta­no­wi dosko­na­łą ilu­stra­cję powszech­ne­go cha­rak­te­ru wspól­no­ty Chry­stu­sa. Bp Iwo – zało­ży­ciel para­fii przed 800 laty pocho­dził z rodu Odro­wą­żów, o pocho­dze­niu cze­sko-moraw­skim. Ród ten osie­dlił się w Pol­sce, naj­pierw na zie­mi opol­skiej (Śląsk), a następ­nie tutaj w Mało­pol­sce i na zie­mi san­do­mier­skiej. Wit Stwosz z Norym­ber­gi stwo­rzył z pomoc­ni­ka­mi i teo­lo­giem z Uni­wer­sy­te­tu Kra­kow­skie­go ten „drew­nia­ny ołtarz” arcy­dzie­ło sztu­ki gotyc­kiej ran­gi UNESCO, któ­re nie prze­sta­je zachwy­cać wier­nych i tury­stów z całe­go świa­ta. Ołtarz mówi języ­kiem uni­wer­sal­nym — języ­kiem pięk­na i wia­ry. Rodzi­na Turzo (Thu­rzo, Thu­rzo­no­wie) była węgier­skim rodem szla­chec­kim, pocho­dzą­cym z miej­sco­wo­ści Betla­no­vce na Spi­szu, któ­re obec­nie znaj­du­je się na tere­nie Sło­wa­cji. Jan Thu­rzo uro­dzo­ny w Lewo­czy na Spi­szu był przed­sta­wi­cie­lem tego rodu, peł­nił funk­cje bur­mi­strza Kra­ko­wa i był wła­ści­cie­lem licz­nych kopalń i hut na tere­nie Węgier, Pol­ski i Sło­wa­cji. Bone­ro­wie dobro­czyń­cy przy­szli do Kra­ko­wa z Lan­dau nad Renem w Pala­ty­na­cie, przez Śląsk i sta­li się jed­ną z naj­waż­niej­szych rodzin Kra­ko­wa. Wło­ska kupiec­ka rodzi­na Mon­te­lu­pich posia­da tutaj rene­san­so­wy, wie­lo­kon­dy­gna­cyj­ny pomnik przy­ścien­ny, poświę­co­ny pamię­ci Seba­stia­na Mon­te­lu­pie­go, jego żony Urszu­li oraz ich adop­to­wa­ne­go sio­strzeń­ca Wale­re­go i jego żony Anny z Morec­kich. Nagro­bek wyróż­nia się wie­lo­barw­ny­mi mate­ria­ła­mi (kamień piń­czow­ski, czer­wo­ny mar­mur węgier­ski, ala­ba­ster) oraz ale­go­rycz­ny­mi posta­cia­mi Roz­trop­no­ści, Męstwa i Powścią­gli­wo­ści. Nagro­bek kupiec­kiej rodzi­ny Cel­la­rich z Medio­la­nu — ten manie­ry­stycz­ny, pię­tro­wy pomnik nagrob­ny powstał przy wej­ściu do zakry­stii nawią­zu­jąc do wcze­śniej­sze­go, rene­san­so­we­go nagrob­ka rodzi­ny Mon­te­lu­pich. Paweł Cel­la­ri,  jego żona Mał­go­rza­ta z Cho­do­row­skich oraz Andrzej Cel­la­ri i mał­żon­ka Mał­go­rza­ta z Mączyń­skich są dla nas wszyst­kich pro memo­ria pamię­ci o zmar­łych, kie­dy wycho­dzi­my do mszy świę­tych. Zwor­nik pomni­ka zdo­bi kar­tusz z her­bem rodzin­nym oraz posą­gi Chry­stu­sa Zmar­twych­wsta­łe­go oraz ale­go­rie Wia­ry i Nadziei. Nie mniej waż­ny jest wkład Jana Matej­ki, mala­rza, pol­skie­go patrio­ty o cze­skich prze­cież korze­niach, któ­ry zapro­jek­to­wał monu­men­tal­ne, aniel­skie poli­chro­mie. Fir­ma organ­mi­strzów Rie­ge­rów z Austrii zbu­do­wa­ła dla nas wspa­nia­łe instru­men­ty orga­no­we, któ­re przy­po­mi­na­ją o potę­dze kul­tu­ry muzycz­nej wzno­szą­cej nasze­go ducha do Boga, pod nie­bio­sa. 

Ota­cza nas tak wie­le zna­ków fun­da­men­tal­nej praw­dy wia­ry chrze­ści­jań­skiej: zapro­sze­nie do nie­ba nie zna gra­nic naro­do­wych, raso­wych, języ­ko­wych czy kul­tu­ro­wych. Bóg „kró­lu­je nad naro­da­mi” nie jako despo­ta, lecz jako miłu­ją­cy Ojciec. My zaś żyje­my w Euro­pie Środ­ka, dla­te­go jako kró­lew­skie sto­łecz­ne mia­sto jeste­śmy dum­ni z naszych łaciń­skich korze­ni, świa­dec­twa kunsz­tu, ducho­wo­ści, prze­ni­ka­nia się kul­tur na łonie pol­sko­ści. W sztu­ce sakral­nej kościo­ła Mariac­kie­go odkry­wa­my geniusz same­go Chry­stu­sa Pana. Pięk­no i wia­ra nie zna­ją murów ani podzia­łów. Każ­dy naród wno­si do wspól­ne­go dzie­dzic­twa coś nie­po­wta­rzal­ne­go, a Kościół sta­je się miej­scem spo­tka­nia, pojed­na­nia i wza­jem­ne­go ubo­ga­ca­nia. Niech więc ołtarz Wita Stwo­sza będzie zna­kiem, że w dro­dze do nie­ba idzie­my razem – Żydzi, Niem­cy, Cze­si, Rusi­ni, Pola­cy, Węgrzy, Austria­cy, Wło­si i wszyst­kie naro­dy zie­mi – zjed­no­cze­ni w Chry­stu­sie, któ­ry jest Panem i Zba­wi­cie­lem dla wszyst­kich. Amen.

/​ks. inf. Dariusz Raś/