Zaufaj Panu, a będą dzia­ły się wiel­kie rze­czy, tak w życiu oso­bi­stym, jak i w losach rodzi­ny czy spo­łecz­no­ści. Tak moż­na stre­ścić w jed­nym zda­niu sło­wa Ewan­ge­lii na tę nie­dzie­lę. Wg nich żył św. Szar­bel Makh­luf, pre­zbi­ter, patron dnia dzi­siej­sze­go. Uro­dził się 8 maja 1828 r. w Beka Kafra, małej wio­sce poło­żo­nej wyso­ko w górach Liba­nu. W 1851 r. wstą­pił do maro­nic­kich anto­nia­nów, gdzie po 8 latach otrzy­mał świę­ce­nia kapłańskie.

Pomi­mo tego, że był naj­zdol­niej­szym stu­den­tem teo­lo­gii w Kfi­fa­ne, nie napi­sał żad­nej książ­ki. Udał się na pustel­nię — erem świę­tych Pio­tra i Paw­ła poło­żo­ny na górze, na wyso­ko­ści 1350 m n.p.m. Tam żył cał­ko­wi­cie ukry­ty dla świa­ta. Współ­cze­śni mówi­li o nim, że był „pija­ny Bogiem”. Pozwo­lił on Jezu­so­wi tak prze­mie­nić swo­je ser­ce, że stał się widzial­nym zna­kiem Jego obec­no­ści. Spę­dził w samot­no­ści 23 lata, któ­re wypeł­nił pra­cą i kon­tem­pla­cją obec­no­ści Bożej. Zmarł w wigi­lię, 24 grud­nia 1898 r.

Świę­ty Szar­bel dosko­na­le wypeł­nił pole­ce­nie Chry­stu­sa: „Bo cóż za korzyść ma czło­wiek, jeśli cały świat zyska, a sie­bie zatra­ci lub szko­dę ponie­sie?” (Łk 9,23−25). Do gro­bu Abu­na Szar­be­la cią­gną nie tyl­ko chrze­ści­ja­nie, ale i muzuł­ma­nie. Przez jego wsta­wien­nic­two wciąż doko­nu­je Bóg spek­ta­ku­lar­nych uzdro­wień ludzi w całym świe­cie.   Szar­be­la beaty­fi­ko­wał w ostat­nich dniach Sobo­ru Waty­kań­skie­go II w 1965 r., papież Paweł VI. Ere­mi­ta z gór Liba­nu był dla nie­go sym­bo­lem jed­no­ści chrze­ści­jań­stwa Wscho­du i Zacho­du! „Wła­śnie ten bło­go­sła­wio­ny zakon­nik z Annaya powi­nien słu­żyć nam za wzór, uka­zu­jąc nam abso­lut­ną koniecz­ność modli­twy, prak­ty­ko­wa­nia cnót ukry­tych i umar­twia­nia sie­bie”. Ten sam papież kano­ni­zo­wał Szar­be­la 9 paź­dzier­ni­ka 1977 r.

Życie świę­te­go Libań­czy­ka wska­zu­je jak koniecz­na jest cecha chrze­ści­jań­stwa: zaufa­nie Panu Bogu. Wia­ry nie może­my spro­wa­dzić wyłącz­nie do wła­ści­wych prze­ko­nań. Wiedz­my, że wie­rze bli­żej jest do ser­ca niż gło­wy. Nie cho­dzi oczy­wi­ście o spro­wa­dze­nie wia­ry do irra­cjo­na­li­zmu (fide­izmu) czy emo­cji. Ponie­waż o wie­le łatwiej wie­rzyć w Boga, niż wie­rzyć Bogu. Cen­tral­nym aspek­tem wia­ry praw­dzi­wej jest zaufa­nie Wszech­mo­gą­ce­mu. Dla­te­go zapy­taj sie­bie same­go, jak bar­dzo na Nim pole­gasz? Jak na Nie­go liczysz? Czy nie za bar­dzo ufasz swo­im siłom? Czy nie za bar­dzo drżysz w chwi­lach próby?

On prze­cież nigdy nie pozo­sta­wi czło­wie­ka, któ­ry do Nie­go się zbli­ży i Mu ufa. Bóg wów­czas bie­rze w ręce całe ludz­kie życie. Chro­ni je. Czy­ni zna­ki jak ten dla głod­nych na pust­ko­wiu, z roz­mno­że­niem chle­ba i ryb (J 6). Dla­te­go módl­my się w tę nie­dzie­lę przez przy­czy­nę świę­te­go Libań­czy­ka o dal­sze zna­ki Jezu­sa w naszym życiu:

Świę­ty Szar­be­lu, ogro­dzie cnót, módl się za mną. Boże mój, któ­ry obda­rzy­łeś Świę­te­go Szar­be­la łaską naśla­do­wa­nia Cie­bie we wszyst­kich cno­tach, obdarz mnie rów­nież jego pomo­cą, abym wzrastał(a) w cno­tach chrze­ści­jań­skich. Zmi­łuj się nade mną, uli­tuj się, abym wychwalał(a) Cie­bie na wie­ki wie­ków. Amen.

/​ks. inf. Dariusz Raś/