Uro­czy­stość do kwa­dra­tu, a może i do sze­ścia­nu: opro­mie­nie­ni bla­skiem Zmar­twych­wsta­łe­go dzię­ku­je­my Zba­wi­cie­lo­wi za wspa­nia­łe wej­ście do nie­ba i wyzna­cze­nie szla­ku dla nas. Chry­stus w ten spo­sób posy­ła swo­ich, posy­ła nas na cały świat. Jezus nie opusz­cza nas, ale  w kon­se­kwen­cji daje nam Ducha. I jak Ojciec posłał Jego — On nam daje misję do speł­nie­nia. I to Duch Jezu­sa — Para­klet uzdal­nia nas do dawa­nia świa­dec­twa, do wypeł­nie­nia otrzy­ma­ne­go naka­zu gło­sze­nia Kró­le­stwa Boże­go. Ta Eucha­ry­stia zada­je pyta­nie czy podej­mu­ję to zada­nie? Czy podej­muj­my to zadanie?

Jeden z por­ta­li podej­mu­je dziś sło­wa wier­ne­go ucznia Jezu­sa. To św. Jan Maria Vian­ney powie­dział: Nie mów ludziom o Bogu, kie­dy nie pyta­ją, ale żyj tak by pytać zaczę­li. Reali­zo­wał tę Jezu­so­wą dro­gę przez całe swo­je życie, doświad­cza­jąc rów­nież, na pew­nym jego eta­pie, odrzu­ce­nia, nie­zro­zu­mie­nia, wyty­ka­nia pal­ca­mi. To jed­nak go nie znie­chę­ci­ło. I nas rów­nież zarzu­ty o wier­ność zasa­dom Ewan­ge­lii win­ny raczej moty­wo­wać.

Ecc­le­sia de Eucha­ri­stia: w 2003 roku Jan Paweł II przed­sta­wił taką dewi­zę życia. Wcze­śniej wg niej żył. Zaczy­nał rozu­mie­nie Kościo­ła wła­śnie od Eucha­ry­stii: wspól­no­ta nasza rodzi się z tajem­ni­cy pas­chal­nej, spo­tka­nie z Jezu­sem na Mszy sta­no­wi cen­trum życia wie­rzą­cych. Jest to swo­iste mistycz­ne wej­ście do nie­ba. Ci któ­rzy to rozu­mie­ją mają pew­ną „łatwość wia­ry”! Ci któ­rzy odrzu­ca­ją obo­wiąz­ko­wość prak­ty­ko­wa­nia Eucha­ry­stii odcho­dzą na manow­ce. Rola eucha­ry­stycz­ne­go sakra­men­tu w życiu i na szla­ku do życia po śmier­ci jest nie do prze­ce­nie­nia. Nie opusz­czaj­my więc nie­dziel­nej i uro­czy­stej modli­twy Jezu­sa za nas i wśród nas.

Naj­święt­szy Sakra­ment to moc życia. Tą tajem­ni­cą żyje od 10 lat wspól­no­ta naszej Para­fii Chry­stus w Sta­rym Mie­ście. Zrze­sza doro­słych, wie­lu absol­wen­tów uni­wer­sy­te­tów i kra­ko­wian. Owo­ce jej cha­ry­zma­tu to nie tyl­ko comie­sięcz­ne, czwart­ko­we wspól­no­to­we Msze i ado­ra­cje wie­czor­ne otwar­te dla prze­chod­niów — gości z Ryn­ku, ale to życie oso­bo­we, ducho­we i rodzin­ne. Ile już nowych mał­żeństw oraz dzie­ci naro­dzi­ła ta wspól­no­ta? Iluż ludzi spo­tka­ło pogłę­bie­nie na dro­dze medy­ta­cji przed Hostią kon­se­kro­wa­ną? Ilu to ludzi po for­ma­cji wspól­no­ty żyje już w Kra­ko­wie i daje temu mia­stu jakość chrze­ści­jań­skie­go sty­lu życia? Bogu niech będą dzię­ki za czy­nio­ną na tym mariac­kim ołta­rzu ado­ra­cję przed Naj­święt­szym Sakra­men­tem, dewo­cję, ciszę, za reflek­sję ewan­ge­licz­ną w języ­ku pol­skim i angiel­skim, za śpie­wy wzno­szą­ce nasze dusze do nie­ba. Dzię­ku­ję za — to mam wra­że­nie — z całym Sta­rym, Kró­lew­skim, Sto­łecz­nym Mia­stem Krakowem!

Ado­ra­cja jest cała o Jezu­sie! Pięk­nie jest zatrzy­mać się z Nim i jak umi­ło­wa­ny Uczeń oprzeć gło­wę na Jego pier­si (por. J13, 25), poczuć dotknię­cie nie­skoń­czo­ną miło­ścią Jego Ser­ca. Jeże­li chrze­ści­jań­stwo ma się wyróż­niać w naszych cza­sach przede wszyst­kim «sztu­ką modli­twy», jak nie odczu­wać odno­wio­nej potrze­by dłuż­sze­go zatrzy­ma­nia się przed Chry­stu­sem obec­nym w Naj­święt­szym Sakra­men­cie na ducho­wej roz­mo­wie, na cichej ado­ra­cji w posta­wie peł­nej miło­ści? Ileż to razy, moi dro­dzy Bra­cia i Sio­stry, prze­ży­wa­łem to doświad­cze­nie i otrzy­ma­łem dzię­ki nie­mu siłę, pocie­chę i wspar­cie! (Ecc­le­sia de Eucha­ri­stia, 25). Kto to powie­dział? Jan Paweł II. Waż­ne, aby­śmy tę potrze­bę odkry­li, nie żyli zale­d­wie na powierzch­ni ducho­wo­ści chrze­ści­jań­skiej. Ina­czej zatra­ci­my szlak wio­dą­cy śla­dem Chry­stu­sa Zmar­twych­wsta­łe­go z Wie­czer­ni­ka ku wej­ściu do nie­ba. Ecc­le­sia de Eucha­ri­stia. Amen.

/​ks. inf. Dariusz Raś/