Zacznę nie­ty­po­wo. Pio­sen­ka „Umbrel­la” wyko­na­na przez Rihan­nę, w któ­rej gościn­nie wystę­pu­je Jay‑Z, powsta­ła w 2007 roku. Sta­ła się jed­nym z naj­więk­szych hitów. Tekst utwo­ru poru­sza ser­ce. Opo­wia­da o dwóch oso­bach trosz­czą­cych się o sie­bie. Głów­nym prze­sła­niem pio­sen­ki jest obiet­ni­ca wza­jem­ne­go wspar­cia. Tytu­ło­wy motyw „para­so­la” sym­bo­li­zu­je ochro­nę i opie­kę, a tak­że goto­wość do sta­nia przy dru­giej oso­bie, tak w dobrej doli, jak w obli­czu prze­ciw­no­ści losu. Treść mówi o miło­ści-przy­jaź­ni, wska­zu­je nie­złom­ność, obec­ność, deter­mi­na­cję, wspar­cie jako cechy inspi­ru­ją­ce, bo afir­mu­ją­ce i roz­wi­ja­ją­ce dobro czło­wie­ka. Tak to już jest, że ludzie obda­rze­ni cechą opie­kuń­czo­ści są solą tej zie­mi. Mówią do sie­bie nawza­jem: You can stand under my umbrel­la, zawsze możesz sta­nąć bez­piecz­ny pod moim parasolem.

W naszym koście­le sta­nął dzi­siaj nie­ty­po­wy para­sol. Tam, w pobli­żu cybo­rium-taber­na­ku­lum, w przej­ściu z nawy do pre­zbi­te­rium, pod tęczo­wą bel­ką krzy­ża Jezu­sa sta­nę­ło umbra­cu­lum basi­li­ca­le, widocz­ny znak przy­jaź­ni papie­ża wobec kościo­ła Mariac­kie­go w Kra­ko­wie. To papie­skie insy­gnium; żół­to-czer­wo­ny para­sol ozna­cza to, że zawsze może­my sta­nąć bez­piecz­ni ducho­wo pod para­so­lem Następ­cy św. Pio­tra, papie­ża, któ­ry jest prze­wod­ni­kiem i zwor­ni­kiem wia­ry swo­ich cza­sów. Taki sym­bol od XIII wie­ku znaj­dzie­my na całym świe­cie, a jego posia­da­nie jest cechą i przy­wi­le­jem bazy­lik mniejszych.

Kościół Mariac­ki w Kra­ko­wie został basi­li­ca minor-mniej­szą w 1962 roku. To wyda­rze­nie w naszej histo­rii odby­ło się na mocy decy­zji i bul­li papie­ża Jana XXIII. Biskup Rzy­mu pod­kre­ślił wte­dy zna­cze­nie ducho­we i kul­tu­ro­we fary kra­kow­skiej. Sta­ło się to na spe­cjal­ną proś­bę arcy­bi­sku­pa Kra­ko­wa Karo­la Woj­ty­ły, pod­czas trwa­nia w tym koście­le służ­by mądre­go archi­pre­zbi­te­ra-infu­ła­ta dok­to­ra Fer­dy­nan­da Machaya, księ­dza pocho­dzą­ce­go z pol­skiej Ora­wy, któ­ry dopro­wa­dził w 1957 do zwro­tu ołta­rza Wita Stwo­sza z wawel­skie­go muzeum na swo­je natu­ral­ne miej­sce. My po latach dopeł­nia­my testa­ment ducho­wy tam­tych bied­nych lat: pry­wat­ni dar­czyń­cy spra­wi­li nam widzial­ny znak bazy­li­ki — nasze umbra­cu­lum basi­li­ca­le. Papie­ski para­sol został ozdo­bio­ny przez rzym­ską pra­cow­nię Ser­po­ne mono­gra­ma­mi Notre-Dame de Cra­co­vie, her­ba­mi mia­sta, bisku­pa Iwo Odro­wą­ża (fun­da­to­ra para­fii sprzed 800 lat), papie­ża Jana XXIII (auto­ra bul­li) oraz her­bem wspo­mnia­ne­go infu­ła­ta Machaya. Nasze pre­zbi­te­rium otrzy­ma­ło umbra­cu­lum w tych dniach, a roz­ło­żo­ne bli­sko cybo­rium z Eucha­ry­stią i świe­cy Wiel­kie­go Jubi­le­uszu zosta­nie poświę­co­ne w cza­sie tego, jubi­le­uszo­we­go Anno Domi­ni 2025. Sta­nie się naszą pamiąt­ką i dzie­dzic­twem Kra­ko­wa. A dziś jest rów­nież wzmo­żo­ną inspi­ra­cją do modli­twy o zdro­wie papie­ża Franciszka.

Pod­kre­ślam, ten sym­bol umbra­cu­lum basi­li­ca­le nie peł­ni samej funk­cji wystro­ju. Dzia­ła jako sym­bol jed­no­ści mię­dzy nami a każ­dym Następ­cą Pio­tra. Ten para­sol ozna­cza nie tyl­ko ocze­ki­wa­nie na przy­jazd „Pio­tra naszych cza­sów”, ale sta­je się ele­men­tem iden­ty­fi­ka­cji ducho­wej wspól­no­ty kra­kow­skich chrze­ści­jan i tęsk­no­ty za kimś, kto – ufa­my – widzi lepiej, któ­ry – ufa­my – nie pro­wa­dzi w ciem­ne doli­ny, ale będzie prze­wod­ni­kiem do nie­ba (por. Łk 6, 39n). Bo „czy może nie­wi­do­my pro­wa­dzić nie­wi­do­me­go? Czy nie wpad­ną w dół obydwaj?”.

Praw­dzi­wie nie­wi­do­mym w Ewan­ge­lii Łuka­sza nie jest ten, kto zewnętrz­nym zmy­słem wzro­ku nie dostrze­ga prze­szko­dy, kra­węż­ni­ka, muru, przej­ścia dla pie­szych, ale ten, kto stra­cił wewnętrz­ny zmysł widze­nia, roze­zna­nia, wia­ry. My, chrze­ści­ja­nie, widzi­my świat oczy­ma duszy i ser­ca. To sym­bo­licz­ne umbra­cu­lum to połą­cze­nie linii histo­rii z linią życia chrze­ści­jań­skie­go, życia obec­ne­go, nie­wy­co­fa­ne­go, peł­ne­go ducha i inspi­ra­cji, któ­rym żył rów­nież apo­stoł Piotr. Aby nie być śle­py­mi nie­wol­ni­ka­mi, potrze­bu­je­my jak on „para­so­la” wia­ry. Wyraź­na, Pio­tro­wa więź z Jezu­sem Chry­stu­sem niech będzie naszą linią życia. A histo­ria zapar­cia Pio­tra uczy nas jak nie być śle­pym na wła­sny grzech. To prze­cież zbyt wie­le kosz­tu­je w życiu. Współ­cze­sny ame­ry­kań­ski pisarz Chuck Palah­niuk prze­strze­ga: „Dora­sta­my w poko­le­niu nie­wol­ni­ków. Uczy­my nasze dzie­ci bez­rad­no­ści”. Nie bądź­my tak bez­rad­ni! Wierz­my jak Piotr.

Jeste­śmy dzi­siaj wdzięcz­ni Bogu za tę per­łą ducho­wej archi­tek­tu­ry, jaką sta­no­wi od wie­ków ten kościół w cen­trum kró­lew­skie­go mia­sta, w któ­rym czę­sto przy­cho­dzi się nam modlić. Ale bądź­my jesz­cze bar­dziej wdzięcz­ni za to, że nie wypeł­nia­my naszych oczu bel­ka­mi zaśle­pie­nia, któ­re psu­ją nam widze­nie świa­ta. A jeśli tako­we są, uczci­wie się ich pozbądź­my na pro­gu Wiel­kie­go Postu– cza­su poku­ty. Umbra­cu­lum wska­zu­je nam swo­im umiej­sco­wie­niem dziś inne bel­ki, bel­ki krzy­ża świę­te­go. Tam mię­dzy nawą głów­ną a pre­zbi­te­rium, z belek świe­ci nam postać Jezu­sa Chry­stu­sa. To On mówi do nas w języ­ku Ewan­ge­lii, ale i w języ­ku ser­ca: zawsze możesz sta­nąć bez­piecz­ny pod Moim para­so­lem. Jam zwy­cię­żył świat. Amen.

/​ks. inf. Dariusz Raś/