Bra­cia i Siostry,

„Niech będą prze­pa­sa­ne bio­dra wasze i zapa­lo­ne pochod­nie. A wy podob­ni do ludzi, ocze­ku­ją­cych swe­go pana, kie­dy z uczty wesel­nej powró­ci; aby mu zaraz otwo­rzyć, gdy nadej­dzie i zako­ła­cze” (Łk 12). Ewan­ge­lia Łuka­szo­wa wska­zu­je na szcze­gól­ne hory­zon­ty chrze­ści­jań­skiej dro­gi. Wie­rzą­cy w Chry­stu­sa nie żyją z nosem przy zie­mi, nie mają ust wypcha­nych fra­ze­sa­mi. Chrze­ści­ja­nie są ludź­mi czy­nu, bo czu­wa­ją, nasłu­chu­ją gło­su nad­cho­dzą­ce­go z nie­ba i otwie­ra­ją drzwi dla rze­czy­wi­sto­ści nie­wi­dzial­nych. Tak zmie­nia­ją świat. Żyją z gło­wą pod­nie­sio­ną wyso­ko, wyglą­da­ją­cą Boga. Są peł­ni nadziei, że gdy „roz­pad­nie się dom docze­snej piel­grzym­ki”, ich doświad­cze­nie prze­pły­wu dobra pocho­dzą­ce od same­go Stwór­cy jed­nak się nie koń­czy na zie­mi. Wie­rzą, że zmie­nia wszyst­ko przy przej­ściu z tego świa­ta miłość z wyso­ko­ści chwa­ły Bożej, miłość z głę­bo­ko­ści Ser­ca Boga, miłość dłu­go­trwa­ła Jego wiecz­no­ścią, miłość miło­sier­na Ojca sze­ro­ko tulą­ca czło­wie­ka. 

O tych wiecz­nych hory­zon­tach trak­tu­je jed­na z naj­star­szych modlitw mszal­nych za tych, któ­rzy umar­li. I Pre­fa­cja o Zmar­łych opo­wia­da tę praw­dę: śmierć zawsze przy­cho­dzi nie w porę. Nie­za­leż­nie doty­ka swo­im cier­niem, a to małe dziec­ko, a to czło­wie­ka doj­rza­łe­go, czy też tego, kto prze­żył już na tym świe­cie lat sześć­dzie­siąt, sie­dem­dzie­siąt czy osiem­dzie­siąt. W jed­nej chwi­li trze­ba to wszyst­ko zosta­wić i odejść. Moż­na od śmier­ci ucie­kać, moż­na ją nie­co odwlec w cza­sie, ale każ­dy się z nią spo­tka. Przez to śmierć jest może naj­więk­szą– jak to jeden z moich kole­gów księ­ży powie­dział – demo­krat­ką. Potrze­ba jed­nak nie tyl­ko sze­ro­kich, ale i wyso­kich hory­zon­tów życia, aby lęk przed nią czy życie trak­to­wa­ne jak­by uni­ka­nie i odsu­wa­nie od sie­bie tej praw­dy, nie zafał­szo­wa­ło nam dro­gi do nie­ba. Kie­dy przed nami stoi trum­na Lesz­ka Goł­dy mamy prze­ko­na­nie, że on jako lider spo­łecz­ny swo­ją ścież­ką życia wyzna­czył nam dobry kurs na „wyso­ki port” w nie­bie, bez uni­ka­nia odpo­wie­dzial­no­ści za życie docze­sne i wieczne.

Leszek Goł­da był wybit­nym i aktyw­nym czło­wie­kiem. Mąż, ojciec, brat, przy­ja­ciel, zna­jo­my, przed­się­bior­ca, filan­trop, Brat Kur­ko­wy, Król Kur­ko­wy, Star­szy Brac­twa Kur­ko­we­go w Kra­ko­wie, inspi­ra­tor i opie­kun wyda­nia pierw­sze­go albu­mu na temat Brac­twa zawie­ra­ją­ce­go histo­rię tego zasłu­żo­ne­go dla kró­lew­skie­go mia­sta Towa­rzy­stwa. Zna­lazł się tam spis wszyst­kich kró­lów wraz z not­ka­mi bio­gra­ficz­ny­mi i zdję­cia­mi. Tytuł ten „Kra­ków i jego Brac­two Kur­ko­we przez 750 lat” stał się punk­tem odnie­sie­nia tra­dy­cji brac­kiej. Szcze­gól­nie wzru­sza­ją­ca była część poświę­co­na związ­kom Brac­twa z Hono­ro­wym Bra­tem Kur­ko­wym Karo­lem Woj­ty­łą, dziś św. Janem Paw­łem II. Dzię­ku­je­my mu za to dzie­ło przed Bogiem.

Ten papie­ski rys myśle­nia Lesz­ka o Brac­twie prze­ja­wiał się w orga­ni­za­cji piel­grzy­mek do Waty­ka­nu i Rzy­mu, wspie­ra­niu budo­wy pomni­ka Ojca Świę­te­go przy Domu Pol­skim na via Cas­sia. To on nawią­zał rów­nież kon­tak­ty z Liceum Pol­skim w Wil­nie. Wia­do­mo powszech­nie, że Król — Star­szy Brac­twa — Leszek Goł­da wraz ze swo­imi zastęp­ca­mi, bra­tem Krzysz­to­fem Janar­kiem i bra­tem prof. Cze­sła­wem Dźwi­ga­jem sta­no­wi­li trio dowo­dzą­ce dyna­micz­nie spo­łecz­ny­mi przed­się­wzię­cia­mi. Wedle kra­kow­skie­go, lokal­ne­go patrio­ty­zmu spo­ty­ka­li się sys­te­ma­tycz­nie na roz­mo­wach na ul. Jagiel­loń­skiej np. w sie­dzi­bie Teatru Sta­re­go. Owo­co­wa­ło to mię­dzy inny­mi pięk­ny­mi czy­na­mi i wpro­wa­dze­niem do Brac­twa wie­lu zacnych kra­ko­wian, łącz­nie z pre­zy­den­tem Kra­ko­wa prof. Jac­kiem Maj­chrow­skim. Dzię­ku­je­my za te wyso­kie i sze­ro­kie hory­zon­ty życia tutaj na zie­mi Tobie, dro­gi Kró­lu Lesz­ku. Nie żegna­my Cię, ale mówi­my „Do widze­nia, dro­gi Bra­cie!”. Wie­my, że god­nie zapre­zen­tu­jesz w nie­bie nasz Kra­ków, nasze Brac­two i naj­bliż­szych, któ­rzy przy­szli modlić się za Cie­bie na kra­kow­ski Salwator.

Bra­cia i Siostry,

Jed­na z pię­ciu pod­po­wie­dzi papie­ża Fran­cisz­ka na rok Jubi­le­uszo­wy Anno Domi­ni 2025 brzmi tak: Idź do spo­wie­dzi, by doświad­czyć lek­ko­ści życia i otwo­rzyć nowe moż­li­wo­ści. Odpust 2025-lecia po naro­dze­niu Jezu­sa w Betle­jem pozwa­la wszyst­kim odkryć, jak nie­ogra­ni­czo­na jest dobroć Boga. Czy to przy­pa­dek, że w sta­ro­żyt­no­ści ter­min „miło­sier­dzie” był zamien­ny z ter­mi­nem „odpust”? To peł­nia Boże­go prze­ba­cze­nia, któ­re nie zna gra­nic. Nie oba­wiaj­my się więc tego sakra­men­tu. Sakra­ment poku­ty upew­nia nas, że Bóg niwe­lu­je, wprost ani­hi­lu­je nasze grze­chy. Sło­wa Psal­mu 103 powra­ca­ją w histo­rii ze swo­im ładun­kiem dodat­nim i powia­da­ją o naszym Bogu: „On odpusz­cza wszyst­kie two­je winy, On leczy wszyst­kie twe nie­mo­ce. On życie two­je wyba­wia od zgu­by, On wień­czy Cię łaską i zmi­ło­wa­niem. […] Miło­sier­ny Pan i łagod­ny, nie­sko­ry do gnie­wu i boga­ty w łaskę. […] Nie postę­pu­je z nami według naszych grze­chów, ani według win naszych nam nie odpła­ca. Bo jak wyso­ko nie­bo wzno­si się nad zie­mią, tak trwa­ła jest Jego łaska dla tych, co się Go boją. Jak jest odle­gły wschód od zacho­du, tak dale­ko odsu­wa od nas nasze występ­ki” (Ps 103, 3–4.8.10–12). Żyj­my w tym roku szcze­gól­nie nadzie­ją wiel­kie­go miło­sier­dzia, żyj­my hory­zon­ta­mi nie­ba. Otwie­raj­my nasz świat na czy­ny inspi­ro­wa­ne Ewan­ge­lią. Nie lękaj­my się żyć czy­niąc innym dobrze, otwie­ra­jąc się na rze­czy nie­wi­dzial­ne! Amen.

/​ks. inf. Dariusz Raś/

Kaza­nie wygło­szo­ne pod­czas pogrze­bu śp. Lesz­ka Goł­dy, Kró­la i Star­sze­go Brac­twa Kur­ko­we­go w Kra­ko­wie 15 stycz­nia 2025