Star­sza sio­stra naszej gotyc­kiej Notre-Dame de Cra­co­viae, Notre-Dame de Paris, wczo­raj dozna­ła powtór­ne­go otwar­cia. Kamień spadł z ser­ca Pary­ża, Fran­cji oraz wszyst­kim, któ­rzy utoż­sa­mia­ją się z Kościo­ła­mi chrze­ści­jań­ski­mi i dzie­dzic­twem cywi­li­za­cyj­nym świa­ta. Decy­zja budo­wy tej kate­dry zaini­cjo­wa­na zosta­ła w XI wie­ku przez bisku­pa Mau­ri­ce de Sul­ly. Na miej­scu wcze­śniej znaj­do­wa­ły się świą­ty­nie galij­sko-rzym­skie i wcze­sno­chrze­ści­jań­skie. W XIII wie­ku król Ludwik IX zło­żył w kate­drze reli­kwie Męki Pań­skiej, tzn. odna­le­zio­ną w Jero­zo­li­mie Koro­nę Cier­nio­wą, kawał­ki z Krzy­ża i frag­men­ty Gwoź­dzi odna­le­zio­nych przez św. Hele­nę w IV wie­ku, czy­niąc z niej waż­ne miej­sce kultu.

Gdy ogień tra­wił kate­drę Notre-Dame 15 kwiet­nia 2019 roku, dla wie­lu był to sym­bol znisz­cze­nia i upad­ku Euro­py. Jed­nak dla Mat­thieu, stra­ża­ka uczest­ni­czą­ce­go w akcji ratun­ko­wej, ten dzień stał się zna­kiem-począt­kiem ducho­wej prze­mia­ny. Widok krzy­ża w pło­ną­cym wnę­trzu kate­dry odmie­nił jego życie, przy­wró­cił mu sens życia, wia­rę i dał siłę, by zacząć wszyst­ko od nowa. Mat­thieu dostrzegł świe­tli­sty krzyż na ołta­rzu, któ­ry wyda­wał się pro­mie­nio­wać nawet wśród pło­mie­ni. Wraz z inny­mi stra­ża­ka­mi ura­to­wał reli­kwiarz Koro­ny Cier­nio­wej, gwoź­dzie z ukrzy­żo­wa­nia Chry­stu­sa oraz inne skar­by sakral­ne kate­dry. Wyda­rze­nie to tak głę­bo­ko poru­szy­ło Mat­thieu, że powró­cił do prak­tyk reli­gij­nych, przy­stą­pił do bierz­mo­wa­nia i wspie­ra innych w dro­dze do wia­ry. Nawró­cił się. Jego odno­wio­na wia­ra zain­spi­ro­wa­ła rów­nież człon­ków rodzi­ny, w tym mat­kę, któ­ra tak­że wró­ci­ła do Kościo­ła. Moż­na śle­dząc cere­mo­nię otwar­cia i kon­cer­tu powie­dzieć, jak­by tak samo o Fran­cji, jako tej, któ­ra zde­cy­do­wa­ła natych­miast o odbu­do­wie swo­jej świą­ty­ni ducha. 

Popły­nę­ły wczo­raj, w pierw­szą sobo­tę mie­sią­ca, w wigi­lię maryj­ne­go świę­ta, sło­wa modli­twy, zadu­my, medy­ta­cji, nadziei wśród 50 naj­waż­niej­szych głów państw ze wscho­du i zacho­du, pół­no­cy i połu­dnia, zgro­ma­dzo­nych wokół imie­nia Maryi, Mat­ki Jezu­sa Chry­stu­sa i pięk­na zwią­za­ne­go z dzie­dzic­twem chri­stia­ni­tas, demo­kra­cji i pra­wa na wyspie, Île de la Cité – jed­nej z dwóch wysp na Sekwa­nie w Pary­żu. Pol­skim akcen­tem arty­stycz­nym była pieśń Miko­ła­ja Górec­kie­go „Totus Tuus”.  Przy jej dźwię­kach otwar­ła się sym­bo­licz­nie nowa—stara świą­ty­nia Notre-Dame, Naszej Pani, Pan­ny Maryi jak ser­ce euro­pej­skiej toż­sa­mo­ści. Poczu­li­śmy jesz­cze raz jed­ność pod jej prze­wod­nic­twem, jak­by deli­kat­nie pod­pro­wa­dze­ni do maje­sta­tu Jezu­sa. Dla­te­go nawra­ca­jąc się cią­gle w II nie­dzie­lę adwen­tu 2024 dzię­kuj­my Bogu Dobre­mu z Paw­łem z Tara­su za chrze­ści­jań­stwo, któ­re roz­lał przy udzia­le ludzi, tu w Kra­ko­wie: Niech będzie bło­go­sła­wio­ny Bóg i Ojciec Pana nasze­go Jezu­sa Chry­stu­sa; któ­ry napeł­nił nas wszel­kim bło­go­sła­wień­stwem ducho­wym na wyży­nach nie­bie­skich — w Chry­stu­sie. W Nim bowiem wybrał nas przez zało­że­niem świa­ta, aby­śmy byli świę­ci i nie­ska­la­ni przed Jego obli­czem (Ef 1,3n). Amen.

/​ks. inf. Dariusz Raś/