Sekret rodzi­ny obja­wia się pod­czas świąt. Ta tajem­ni­ca obej­mu­je rów­nież czas przy­go­to­wa­nia do nich. Wyrę­cza­my sie­bie wza­jem­nie, poma­ga­my w porząd­kach, przy­go­to­wu­je­my odświęt­ny stół, wspól­nie pro­gra­mu­je­my pre­zen­ty i potem je otrzy­mu­je­my. Łamie­my się chle­bem-opłat­kiem. Chce­my pośpie­wać kolę­dy; poczuć się rodzin­nie. Zaprze­cza temu na pew­no, i jest kontr­pro­duk­tyw­ne w odnie­sie­niu do wspól­no­ty-rodzi­ny cho­wa­nie się w kry­jów­kach ego­izmu, czy­li choć­by wpa­trze­nie w ekran kom­pu­te­ra czy komór­ki zamiast w oczy naj­bliż­szych i przy­ja­ciół. 

Budo­wa­nie aktyw­nych wię­zi rodzin­nych poka­zu­je dzi­siej­sza pery­ko­pa z Ewan­ge­lii św. Łuka­sza, roz­dział 1. „W tym cza­sie Mary­ja wybra­ła się i poszła z pośpie­chem w góry do pew­ne­go mia­sta w poko­le­niu Judy. Weszła do domu Zacha­ria­sza i pozdro­wi­ła Elż­bie­tę”. Pomoc rodzin­na Maryi i odwie­dzi­ny w cza­sie poprze­dza­ją­cym naro­dzi­ny Jana, oka­za­ły się god­ne kart Ewan­ge­lii. Weź­my to sobie do ser­ca na te świę­ta. 

Oczy­wi­ście wizja dobre­go mał­żeń­stwa czy rodzi­ny zakła­da cza­sem, że wszy­scy są razem, są nie­roz­łącz­ni przy­naj­mniej w świę­ta, rocz­ni­ce, uro­dzi­ny, imie­ni­ny. Jed­nak każ­dy wie, że ten kto wią­że się z inny­mi, nie ma doświad­cze­nia ide­al­ne­go życia rodzin­ne­go — sie­lan­ki jak z rekla­my. Nawet, a może przede wszyst­kim w Betle­jem, dostrze­ga­my jak trud­ne jest cza­sa­mi życie rodzin­ne. Każ­dy ma bowiem swo­ją histo­rię życio­wą z pięk­nem wspo­mnień rodzin­nych, choć nie­jed­no­krot­nie cięż­kim baga­żem zra­nień. Każ­dy nosi w ser­cu swo­je marze­nia, tęsk­no­ty o rodzi­nie, ale i zra­nie­nia czy wąt­pli­wo­ści. Z Mary­ją i Józe­fem było podob­nie. Jed­nak „Bóg stał się czło­wie­kiem nie po to, żeby ide­al­ni dru­ko­wa­li sobie Jego twarz na koszul­kach. Nie po to, żeby sil­nym dać do ręki broń i wła­dzę. Nie po to, żeby pisać o Nim książ­ki. Stał się czło­wie­kiem, żeby być bli­sko wszyst­kich naszych zra­nień” (Moni­ka Białkowska).

Kie­dy zbli­ża­my się do cza­su ado­ra­cji tajem­ni­cy szop­ki zauważ­my jed­nak nie­co wię­cej. Mary­ja i Józef prze­ży­li swo­je spo­tka­nie z Tajem­ni­cą: Ona w cza­sie zwia­sto­wa­nia, jej mąż — we śnie. Każ­de musia­ło zmie­rzyć się z tym, co nosi­ło w ser­cu i dać Bogu swo­ją wła­sną odpo­wiedź. Dro­ga­mi wio­dą­cy­mi przez codzien­ność doszli do pięk­nej histo­rii, któ­rą dzie­dzi­czy­my w każ­de Świę­ta Boże­go Naro­dze­nia. Dla­te­go zapy­taj­my, czy Bóg ma dostęp do naszych tajem­nic, jak do ser­ca-wnę­trza Miriam i Yōsēfa (tak brzmią ich imio­na po hebraj­sku). Jak u nich Bóg zawsze zapra­sza do wię­zi, do bycia razem, do bycia bli­sko. Nie sta­wia wstęp­nych warun­ków. Po pro­stu – przy­gar­nia i pozwa­la się kochać, bo sam kocha pierw­szy. W opo­wie­ści Betle­jem­skiej jest miej­sce dla każ­de­go z nas. Dla­te­go tak nas pocią­ga spo­kój w oczach Józe­fa, peł­ne miło­ści spoj­rze­nie Maryi i sze­ro­ko otwar­te oczy i ręce Jezusa.

/​ks. inf. Dariusz Raś/