Na począ­tek pyta­nie. Pro­szę wymie­nić imio­na czte­rech ryba­ków, któ­rzy zmie­ni­li spe­cja­li­za­cję z ryb na połów ludzi. (…) To dosyć pro­ste zada­nie po prze­czy­ta­nej przed chwi­lą pery­ko­pie. Tej czwór­ki nie moż­na mylić jed­nak z czte­re­ma ewan­ge­li­sta­mi. Tyl­ko jed­no imię się powta­rza. Jakie? (…) Pod­po­wiem: posia­da trzy lite­ry. To rów­nież łatwe zada­nie. Ale już trud­niej­sze jest zachwy­cić się tak Jezu­sem, aby wymie­nić sta­re życie na nowe. Ta goto­wość porzu­ce­nia wszyst­kie­go, by pójść defi­ni­tyw­nie za gło­sem Zbaw­cy w cza­sach tylu atrak­cji świa­ta jest jak naj­droż­szy skarb — dro­go­cen­na per­ła wiecz­no­ści. Dziś pośród kro­czą­cej apo­sta­zji wie­lu ludzi, w któ­rej uczest­ni­czy­my obser­wa­cją, połów ludz­ki jest jak­by nie­wiel­ki. Pyta­my dla­te­go na dzi­siej­szej Eucha­ry­stii jak odbić od brze­gu ruty­ny-nie­do­wiar­stwa, jak ruszać sku­tecz­nie do ludzi w Imię Pana Cza­sów? 

Po pierw­sze potrze­ba poko­ry, wykre­śla­nia „sie­bie” z linii życia, tzn. wła­snych przy­zwy­cza­jeń, nad­użyć, występ­ków, wojen małych i dużych jako meto­dy roz­wią­zy­wa­nia spo­rów, oraz samo­za­du­fa­nia. Potrze­ba wyzwo­le­nia, czy­li porzu­ce­nia życia po omac­ku, bez Jezu­sa, mając nadzie­ję na czy­sto ludz­ki suk­ces, a nie try­umf sen­su i nad­przy­ro­dzo­no­ści. Po dru­gie potrze­ba wybra­nia Ewan­ge­lii i zaprze­sta­nia obwo­ły­wa­nia narzę­dzi komu­ni­ka­cji i ich pro­jek­cji za bez­piecz­ne przy­sta­nie. Jeśli nam się to uda osią­gnie­my zada­wa­la­ją­cy stan chrze­ści­jań­stwa. Takim sta­nem żył wiel­ki patron Japo­nii, św. Paweł Miki, patron ubie­głe­go czwartku.

Histo­ria jest god­na sce­na­riu­szu fil­mo­we­go. W roku 1549 na wyspę Kiu­siu przy­by­wa pierw­szy misjo­narz Japo­nii: św. Fran­ci­szek Ksa­we­ry. Prze­by­wa tam zale­d­wie dwa lata, ale i to wystar­czy, by praw­da o zmar­twych­wsta­niu z wyspy Kiu­siu, przez Siko­ku tra­fi­ła na naj­więk­szą wyspę Hon­siu. Tam, 15 lat póź­niej, w mie­ście Kio­to, w tra­dy­cyj­nej rodzi­nie samu­ra­ja przy­cho­dzi na świat Pau­ro-Paweł Miki. Gdy ma 5 lat przyj­mu­je chrzest, a potem po solid­nym namy­śle, gdy ma lat 22 wstę­pu­je do jezu­itów. Przez 10 jako kle­ryk poma­ga misjo­na­rzom i przy­go­to­wu­je się do wła­snych świę­ceń. Przed ich przy­ję­ciem tra­fia do wię­zie­nia. Za co? Za dzia­ła­nie na szko­dę pań­stwa – oka­za­ło się bowiem, że Dobra Nowi­na o Jezu­sie może w rodzin­nym mie­ście zagro­zić tra­dy­cji i wła­dzy szo­gu­nów. 

W wię­zie­niu Paweł spo­ty­ka 25 towa­rzy­szy przy­szłej męczeń­skiej kaź­ni, to jest: 2 innych jezu­itów, 6 fran­cisz­ka­nów i 17 ter­cja­rzy-prze­wod­ni­ków świec­kich grup modli­tew­nych. Otrzy­ma­li ten sam wyrok co Pau­ro-Paweł: śmierć przez ukrzy­żo­wa­nie. Wyrok miał odbyć się jed­nak w Naga­sa­ki na wyspie Kiu­siu 1000 km od sto­łecz­ne­go Kio­to. Więź­nio­wie-kaj­da­nia­rze poko­nu­ją tę odle­głość w mie­siąc, zma­ga­ją się z rana­mi i chło­dem, bo podró­żu­ją zimą. Ich widok jest jak­by piel­grzym­ką ostat­nią po ojczyź­nie. Nie­do­szły pierw­szy ksiądz pocie­sza swo­ich towa­rzy­szy. Jest sil­ny. Na wzgó­rzu za mia­stem Naga­sa­ki, gdzie przy­go­to­wa­no już dla nich 26 krzy­ży krzy­czy do zebra­nych jak przy­sta­ło na praw­dzi­we­go samu­ra­ja: „Nie ma innej dro­gi do zba­wie­nia niż dro­ga chrze­ści­jan. Prze­ba­czam wszyst­kim, któ­rzy przy­czy­ni­li się do mojej śmier­ci. Nie czu­ję nie­na­wi­ści, chcę wszyst­kich was zdo­być dla Chry­stu­sa”. 

On i towa­rzy­sze giną 5 lute­go 1597 roku zakłu­ci w koń­cu lan­ca­mi eskor­tu­ją­cych ich żoł­nie­rzy. Upodob­ni­li się do Jezu­sa. W Naga­sa­ki, po 300 latach, po trzy­wie­ko­wych prze­śla­do­wa­niach zosta­nie wznie­sio­na na tym miej­scu kate­dra Ura­ka­mi, swo­ista Notre-Dame Japo­nii, naj­więk­sza kate­dra w całej Azji Wschod­niej. Zosta­ła zrów­na­na z zie­mią 9 sierp­nia 1945 roku o godzi­nie 11.02 przez bom­bę ato­mo­wą i następ­nie odbu­do­wa­na w sty­lu neo­ro­mań­skim. Mimo prze­śla­do­wań wia­ra trwa­ła w tym regio­nie pod nazwą kaku­re-kiri­shi­tan, czy­li „ukry­ci chrześcijanie”.

Usłysz­my dzi­siaj pre­cy­zyj­ne, wyraź­ne skie­ro­wa­ne wezwa­nie każ­de­go z nas. Cie­bie i mnie. „Nie bój się, odtąd ludzi będziesz łowił” (Łk 5, 10). Takie­go bez­wa­run­ko­we­go, cał­ko­wi­te­go, dzie­cię­ce­go zaufa­nia do Pana powin­ni­śmy się uczyć. Bo na tej mszy świę­tej Pan mówi do nas to wiel­kie sło­wo: „Nie bój się — łów ludzi”. Co w prak­ty­ce ma to ozna­czać? Ten tydzień nam to poka­że. Amen.

/​ks. inf. Dariusz Raś/