Jak co roku, 2 lute­go, w świę­to Ofia­ro­wa­nia Pań­skie­go, cały Kościół wspól­no­to­wo obcho­dzi Świa­to­wy Dzień Życia Kon­se­kro­wa­ne­go. W Pol­sce żyje nie­mal 30 tys. osób kon­se­kro­wa­nych. Więk­szość z nich, ponad 15 tys., to sio­stry zakon­ne w zgro­ma­dze­niach czyn­nych. Jest też nie­mal 10 tys. zakon­ni­ków – kapła­nów i bra­ci zakon­nych. Nato­miast w klasz­to­rach kon­tem­pla­cyj­nych, mni­szych modli się ok. 1200 kobiet. Życiem pustel­ni­czym żyje w Pol­sce ok. 20 pustel­ni­ków. Oso­by kon­se­kro­wa­ne w Pol­sce to rów­nież pra­wie tysiąc osób żyją­cych „w świe­cie”, np. w insty­tu­tach świec­kich czy we wdo­wień­stwie kon­se­kro­wa­nym. 

Zgro­ma­dze­nia czyn­ne, zako­ny mni­sze, insty­tu­ty świeckie

indy­wi­du­al­ne for­my życia kon­se­kro­wa­ne­go, życie pustel­ni­cze to róż­ne spo­so­by czu­wa­nia nad świa­tem ludzi zami­ło­wa­nych w modli­twie i czy­nie ewan­ge­licz­nym. Oso­by zakon­ne to pro­ro­cy meta­fi­zy­ki w dzi­siej­szym świe­cie. To wła­śnie oni uczą nas poszu­ki­wać obli­cza Boga ukry­te­go. Fascy­na­cja Ewan­ge­lią Jezu­sa pro­wa­dzi do pro­ro­cze­go wybo­ru dro­gi życia: odej­ścia ze świa­ta, przy­odzia­nia habi­tu i wska­zy­wa­nia na Kró­le­stwo Nie­bie­skie, jak to czy­ni­li pro­ro­ki­ni Anna i sta­rzec Syme­on w jero­zo­lim­skiej świątyni.

„Mni­si z pierw­szych wie­ków chrze­ści­jań­stwa prze­waż­nie prze­by­wa­li dale­ko od ludz­kich sie­dzib, pro­wa­dzi­li pustel­ni­czy tryb życia, aby dodać odwa­gi ówcze­snym chrze­ści­ja­nom w wyzna­wa­niu wia­ry, dając przy­kład peł­ne­go wyrze­cze­nia się tego, co mate­rial­ne, co prze­mi­ja­ją­ce. W okre­sie wędró­wek ludów bene­dyk­tyń­skie for­ma­cje zakon­ne sta­ną się szko­ła­mi życia osia­dłe­go, umi­ło­wa­nia pra­cy w miej­sce napa­dów gra­bież­czych, a to wszyst­ko opie­ra­no na solid­nej modli­twie. Zako­ny fran­cisz­kań­skie rodzą się w cza­sach napięć poli­tycz­nych, bra­to­bój­czych walk i nad­użyć mate­rial­nych ze
stro­ny ówcze­snych ludzi trzy­ma­ją­cych władzę. (…)
Bliż­sze nam cza­so­wo insty­tu­ty życia kon­se­kro­wa­ne­go powsta­wa­ły, aby śpie­szyć z pomo­cą ludziom bied­nym (Alber­ty­ni), uczyć upra­wia­nia i korzy­sta­nia z mediów (Pal­lo­ty­ni, Lore­tan­ki). Naj­wię­cej jed­nak wspól­not zakon­nych zaj­mo­wa­ło i zaj­mu­je się wycho­wa­niem i naucza­niem (jezu­ici, pija­rzy, sale­zja­nie), poczy­na­jąc od szkół para­fial­nych, na uni­wer­sy­te­tach koń­cząc. Bar­dzo wie­le zako­nów opie­ku­je się sie­ro­ciń­ca­mi, doma­mi dla nie­peł­no­spraw­nych. Służ­ba zdro­wia w ogól­no­ści, a zwłasz­cza szpi­ta­le powsta­wa­ły i były utrzy­my­wa­ne sta­ra­niem i pra­cą zakon­nic oraz zakon­ni­ków” (Bp Pacy­fik Dydycz OFMCap).

Pro­śmy Pana w ten dzień, byśmy wię­cej słu­cha­li niż mówi­li, byśmy śni­li Boże sny i przej­mo­wa­li się Jezu­sem w naszym życiu. Kon­se­kra­cją w swo­isty spo­sób żył pra­cu­ją­cy w świe­cie Józef, żyją­cy w cie­niu wiel­ki boha­ter życio­ry­su Jezu­sa. W jego misji nie ma wie­lu wypo­wie­dzia­nych słów ludz­kich, lecz sły­chać Sło­wo z Góry — owej tajem­ni­czej obec­no­ści Stwo­rzy­cie­la. Cisza medy­ta­cji-kon­tem­pla­cja Sło­wa bytu­je wśród ludzi jako pro­roc­two nie­ba, może po to, aby­śmy jak Józef świę­ty wię­cej słu­cha­li niż mówi­li, aby­śmy śni­li Boże sny i przyj­mo­wa­li dro­gę Chry­stu­sa taką jaką jest napraw­dę. Z peł­ną odpo­wie­dzial­no­ścią, ze zna­jo­mo­ścią wła­snej wia­ry i głę­bo­ko­ści ist­nie­nia, pamię­ta­jąc, że On-Jezus od chrztu żyje i wzra­sta w naszym życiu. Amen. 

/​ks. inf. Dariusz Raś/