Dzięk­czy­nie­nie i pod­su­mo­wa­nie roku w bazy­li­ce Mariac­kiej w Kra­ko­wie — 31 grud­nia AD 2024

Dro­dzy Krakowianie,

W ten szcze­gól­ny wtor­ko­wy wie­czór, we wspo­mnie­nie świę­te­go papie­ża Syl­we­stra, dobre­mu Bogu czy­ni­my dzięk­czy­nie­nie za Anno Domi­ni 2024 — „Rok Pró­by” i zapra­sza­my Go do następ­nych tajem­nic kalen­da­rza, któ­ry nazy­wa się „Rok 2025”. Z nadzie­ją, jak wska­zu­je papież Fran­ci­szek, patrzy­my na ten Rok Jubi­le­uszo­wy. Bul­la Spes non con­fun­dit Ojca św. Fran­cisz­ka wpro­wa­dza nas w pod­mio­to­we, o nas trak­tu­ją­ce mot­to „Piel­grzy­mi nadziei”. Nadzie­ja zawieść prze­cież nie może w życiu ludzi podą­ża­ją­cych za Zba­wi­cie­lem od Betle­jem, poprzez Gol­go­tę aż do tajem­nic zmar­twych­wsta­nia w domu Ojca w nie­bie. Bp Cza­ja z Opo­la doda­je, że chrze­ści­jań­ska nadzie­ja to nie żaden tani opty­mizm, ale pew­ność zako­rze­nio­na, wta­jem­ni­cze­nie w miłość i wia­rę, że „Bóg nigdy nie zosta­wia nas samych i dotrzy­mu­je obiet­ni­cy. Nadzie­ja chrze­ści­jań­ska nie uwo­dzi i nie ustę­pu­je w obli­czu trud­no­ści, gdyż opie­ra się na wie­rze i kar­mi miło­ścią”. Dla­te­go nowe nadzie­je wią­że­my cią­gle z naszą wia­rą prze­cho­dzą­ce­go przez życie Zba­wi­cie­la i z refor­mu­ją­cym się cią­gle, piel­grzy­mu­ją­cym Kościo­łem, któ­ry prze­ja­wiał nam się jako syno­dal­ny, jako ten nasłu­chu­ją­cy gło­su Chry­stu­sa i wła­snej Wspól­no­ty. W tym obsza­rze zacie­ka­wił wie­lu w tym roku list-życze­nie-modli­twa księ­dza pro­bosz­cza z War­sza­wy opu­bli­ko­wa­na na łamach tygo­dni­ka kato­lic­kie­go. Ksiądz pro­boszcz marzy i modli się o nowe­go ordy­na­riu­sza dla swo­jej uko­cha­nej Warszawy.

Te „nadziej­ne” sło­wa wypo­wie­dział ks. Leszek Sli­pek, duchow­ny uro­dzo­ny w roku 1953, pro­boszcz para­fii św. Andrze­ja Apo­sto­ła na Chłod­nej w War­sza­wie. I wie­lu, dodam od sie­bie, bar­dzo wie­lu kato­li­ków, któ­rych spo­ty­kam na kra­kow­skiej uli­cy dzie­li z nim ten sen, marze­nie, życze­nie, nadzie­ję na odno­wie­nie „obli­cza zie­mi, tej zie­mi”, na naszą wspól­no­tę wia­ry i na nowych paste­rzy w Pol­sce. Ks. Leszek modli się tak: Mia­łem sen. O dobrym, mądrym bisku­pie. Wszy­scy uczest­ni­czy­li­śmy w jego wybo­rze. Biskup z moje­go snu nie utrzy­mu­je feu­dal­ne­go, wiel­ko­pań­skie­go pre­sti­żu: przez sza­ty, insy­gnia, świ­tę i ozna­ki czci, jak poca­łu­nek w rękę. Nie pozwa­la zwra­cać się do sie­bie tytu­łem „eks­ce­len­cja”. (…) Wybra­ny biskup (…) chce być ojcem i bra­tem dla księ­ży i świec­kich w swo­jej die­ce­zji i że jest goto­wy, gdy zaj­dzie trud­na sytu­acja, pła­cić wyso­ką cenę: poświę­cić swo­ją karie­rę, pozy­cję spo­łecz­ną, dobra mate­rial­ne. Od samej kon­se­kra­cji bisku­piej poka­zał, że nie jest biu­ro­kra­tą z mitrą na gło­wie. Że nie nale­ży do kasty kle­ry­kal­nej, któ­ra upodob­ni­ła się do lewi­tów – namasz­czo­nych, ubra­nych w tuni­ki, wynie­sio­nych ponad lud – ale chce być anio­łem stró­żem Kościo­ła war­szaw­skie­go i jest w sta­nie pomóc ludziom odkryć radość wia­ry, przy­jąć dobro i odrzu­cić zło. (…) Zaiste jest spe­cja­li­stą od spo­tka­nia czło­wie­ka z Bogiem. Stał się auto­ry­te­tem dla miesz­kań­ców War­sza­wy i całej archi­die­ce­zji, pocią­ga­ją­cym ich żar­li­wo­ścią wia­ry i nie­złom­no­ścią woli ku temu, co napraw­dę waż­ne, pra­we i szla­chet­ne. 

Dro­dzy Bra­cia i Siostry,

Ten wie­czór to oprócz życzeń przy żłób­ku Jezu­so­wym rów­nież czas na powie­dze­nie sobie nawza­jem ulu­bio­ne­go sło­wa wie­rzą­cych w Ewan­ge­lię. To sło­wo Eu-cha­ri­sto (Ευχαριστώ), co z grec­kie­go ozna­cza “Dzię­ku­ję”. Im go wię­cej w naszym codzien­nym życiu, tym wię­cej roz­le­wa się Bożej łaski. Dla­te­go naszym księ­żom, sio­strom zakon­nym, rad­nym para­fial­nym rady dusz­pa­ster­skiej, eko­no­micz­nej, muzycz­nej, licz­nym odda­nym pra­cow­ni­kom, kan­to­ro­wi, orga­ni­stom i wolon­ta­riu­szom, człon­kom wspól­not: Różań­co­wych, Apo­sto­la­tu Maryj­ne­go, Klu­bu Senio­ra, Chry­stu­sa w Sta­rym Mie­ście, Fiat, Misji Ukra­ina; służ­bie litur­gicz­nej, Scho­li Mariac­kiej, Chó­ro­wi Hasło, Cap­pel­li Maria­lis, para­fia­nom-kra­ko­wia­nom, Brac­twu Kur­ko­we­mu, cechom rze­miosł, kup­com, prze­wod­ni­kom oraz NGO kra­kow­skim, gościom korzy­sta­ją­cym z posłu­gi w koście­le Mariac­kim skła­dam ta Eucha­ry­stią podzię­kę za roz­wi­ja­nie dzie­dzic­twa tej 800-let­niej parafii.

W paź­dzier­ni­ku br. odby­ło się tra­dy­cyj­ne licze­nie prak­ty­ku­ją­cych na tere­nie Sta­re­go Mia­sta. Stąd wie­my, że w tym dniu w koście­le Mariac­kim uczest­ni­czy­ło w Eucha­ry­stii nie­dziel­nej 2371 osób (domi­ni­can­tes), w całej para­fii nato­miast, we wszyst­kich jej kościo­łach było ich 8496. Przyj­mu­ją­cych Komu­nię św., (com­mu­ni­can­tes), w koście­le Mariac­kim było 1108, a w całej para­fii 4069, co sta­no­wi 48% wszyst­kich modlą­cych się pod­czas nie­dziel­nych Eucharystii.

Bogu niech będą dzię­ki za to, że byli­śmy w koście­le Mariac­kim sza­fa­rza­mi aż 69 sakra­men­tów chrztu, a ogó­łem w całej para­fii, we wszyst­kich kościo­łach na jej tere­nie udzie­lo­no ich 137. Jed­nak­że dzie­ci pocho­dzą­cych z samej para­fii ochrzczo­no tro­je, a zmar­łych ode­szło od nas do wiecz­no­ści aż 16. To świad­czy o pro­ce­sie pusto­sze­nia obsza­ru Sta­re­go Mia­sta, co z żalem odno­to­wu­je­my. W bie­żą­cym jesz­cze roku do I Komu­nii Św. przy­stą­pi­ło u nas 8 dzie­ci, a na tere­nie para­fii, licząc łącz­nie z inny­mi ośrod­ka­mi, w tym kate­chu­me­nal­ny­mi, po raz pierw­szy do Komu­nii przy­stą­pi­ło jesz­cze 60 osób. Zna­my rów­nież licz­bę udzie­lo­nych w cią­gu całe­go roku komu­nii świę­tych z nasze­go kościo­ła. Było ich ponad 150 tysię­cy. Księ­ży gości z kra­ju i zagra­ni­cy korzy­sta­ją­cych z cele­bry odno­to­wa­no w księ­dze w zakry­stii 444. Dzię­ku­je­my im, rów­nież kar­dy­na­łom i bisku­pom, za wspól­no­tę Eucha­ry­stii w koście­le Mariackim.

Kon­wer­sji na kato­li­cyzm było 10. Bierz­mo­wa­nych – z uwa­gi na comie­sięcz­ne bierz­mo­wa­nie dla doro­słych – było w naszym koście­le 275. W innych kościo­łach na tere­nie para­fii udzie­lo­no 69 sakra­men­tów bierz­mo­wa­nia. Z taką samą rado­ścią infor­mu­je­my, że w samej bazy­li­ce Mariac­kiej pobło­go­sła­wio­no 28 nowych mał­żeństw sakra­men­tal­nych. Ślu­bów kościel­nych w kościo­łach z tere­nu para­fii pobło­go­sła­wio­no 54.

Jako wspól­no­ta para­fial­na wraz z zespo­łem wolon­ta­riu­szy, obej­mu­je­my cha­ry­ta­tyw­nie sys­te­ma­tycz­ną tro­ską bar­dzo wie­lu potrze­bu­ją­cych oraz chlu­bi­my się licz­ny­mi „tema­tycz­ny­mi” skład­ka­mi, pusz­ką św. Anto­nie­go oraz skar­bo­ną ubo­gich. Samy­mi kwe­sta­mi po Mszach świę­tych, któ­re osią­gnę­ły w tym roku sumę prze­kra­cza­ją­cą war­tość 142 tysię­cy wspo­ma­ga­li­śmy licz­ne orga­ni­za­cje i sto­wa­rzy­sze­nia. Dzię­ku­je­my za to dzie­ło Cari­tas Bogu. Niech On sam dzia­ła w ser­cach mniej zarad­nych życiowo.

W tym miej­scu wyra­ża­my rów­nież wdzięcz­ność wszyst­kim życz­li­wym insty­tu­cjom i fun­da­cjom, któ­re nam pomo­gły, a w szcze­gól­no­ści Spo­łecz­ne­mu Komi­te­to­wi Odno­wy Zabyt­ków Kra­ko­wa, Naro­do­we­mu Fun­du­szo­wi Rewa­lo­ry­za­cji Zabyt­ków Kra­ko­wa, Mini­ster­stwu Kul­tu­ry i Dzie­dzic­twa Naro­do­we­go, Mało­pol­skie­mu Urzę­do­wi Mar­szał­kow­skie­mu, Urzę­do­wi Mia­sta Kra­ko­wa oraz tak wie­lu codzien­nym dar­czyń­com indywidualnym.

Para­fia Mariac­ka kon­ty­nu­uje m.in. trzy­let­ni pro­jekt klu­czo­wy pod nazwą „Dzie­dzic­two bazy­li­ki Mariac­kiej – kon­ser­wa­cja ele­wa­cji wież kościo­ła”. Z suk­ce­sem uda­ło się przy­wró­cić blask kró­lew­skiej koro­nie na wie­ży Hej­na­li­cy i odno­wić wie­żę w cało­ści. Para­fia roz­po­czę­ła umo­wę z Woje­wódz­twem Mało­pol­skim na reali­za­cję zada­nia pod nazwą „Remont kon­ser­wa­tor­ski wie­ży dzwon­nej Bazy­li­ki Mariac­kiej w Kra­ko­wie”, kosz­ty reali­za­cji wynio­są ponad 3.000.000 zł, a same pra­ce potrwa­ją do koń­ca Roku Jubi­le­uszo­we­go Anno Domi­ni 2025.

Nie zapo­mi­naj­my, że jeste­śmy cią­gle piel­grzy­ma­mi nadziei. Ocze­ku­je­my tego, co przyj­dzie wiel­kie, a nie tego, co już było małe. Histo­ria Para­fii Mariac­kiej i nasze­go uko­cha­ne­go mia­sta uczy nas i zapa­la w nas nowy czas, nowy rok, któ­ry przy­nie­sie Daw­ca Cza­sów nasz Pan. Dla­te­go sło­wa­mi bisku­pa Rzy­mu Fran­cisz­ka z bul­li Roku Jubi­le­uszo­we­go „na mocy nadziei, w któ­rej zosta­li­śmy zba­wie­ni, patrząc na upły­wa­ją­cy czas, mamy pew­ność, że dzie­je ludz­ko­ści i każ­de­go z nas nie bie­gną w kie­run­ku śle­pe­go zauł­ku czy ciem­nej otchła­ni, ale są ukie­run­ko­wa­ne na spo­tka­nie z Panem chwa­ły”. Żyj­my więc nadzie­ją na Jego powrót, życie ziem­skie i wiecz­ne w Nim i z Nim. W tym duchu czyń­my naszym wezwa­nie pierw­szych chrze­ści­jan, któ­rym koń­czy się Pismo Świę­te: „Przyjdź, Panie Jezu! — Mara­na­tha[1]” (Ap 22, 20). Amen.

[1] Mara­na­tha (też: Mara­na­ta; ܡܪܢܐ ܬܐ/​מרנא תא mara­nâ’ thâ’ lub ܡܪܢ ܐܬܐ/​מרן אתא maran ’athâ’; aram.  zna­czy Nasz Pan przy­szedł lub Niech nasz Pan przyj­dzie.)

/​Ks. inf. dr Dariusz Raś archi­pre­zbi­ter kościo­ła Mariac­kie­go  w Krakowie/