Taką cha­rak­te­ry­sty­kę Kapła­na otrzy­mu­je dziś nasze zgro­ma­dze­nie: Świę­ty, Nie­win­ny, Nie­ska­la­ny, Oddzie­lo­ny od grzesz­ni­ków (Hbr 7). Z góry wia­do­mo, że nie cho­dzi tu o czło­wie­ka. Jezu­so­wi Chry­stu­so­wi przy­pi­sy­wa­no w Ewan­ge­liach wie­le tytu­łów: Nauczy­ciel, Pro­rok, Syn Dawi­da, Mesjasz, Syn Czło­wie­czy, Syn Boży, Pan. Ewan­ge­lie nigdy nie nada­ły jed­nak Jezu­so­wi tych tytu­łów w kon­tek­ście ter­mi­nu „kapłan”. Podob­nie czy­ni zresz­tą apo­stoł Paweł. On nigdy nie nazwał Jezu­sa „kapła­nem”. Według tra­dy­cji żydow­skiej, Jezus nie mógł być w ogó­le kapła­nem, bo Jego rodzi­na nie nale­ża­ła do rodu lewi­tów-kohe­nów. On pocho­dził z ple­mie­nia Judy, a zatem – z punk­tu widze­nia Pra­wa Moj­że­sza – dro­ga do kapłań­stwa była dla Jezu­sa zamknię­ta. 

W Sta­rym Testa­men­cie kohen Namio­tu Spo­tka­nia i Świą­ty­ni Jero­zo­lim­skiej skła­da ofia­rę i cele­bru­je modli­twę sto­jąc jako pierw­szy. Tak było: wszy­scy kohe­no­wie wywo­dzi­li się w linii męskiej od Aaro­na, bra­ta Moj­że­sza. Bo to Aaron był pierw­szym arcy­ka­pła­nem wyzna­czo­nym, a wszy­scy arcy­ka­pła­ni i kapła­ni musie­li być jego krew­ny­mi—aaro­ni­ta­mi, potom­ka­mi w linii męskiej. I byli „poma­zań­ca­mi Pana”, nosi­li tytuł kohen. Oni to nie otrzy­ma­li żad­ne­go dzia­łu tery­to­rial­ne­go, ponie­waż przy­pa­da­ła im wznio­ślej­sza misja: strzec Przy­mie­rza z Jedy­nym Bogiem. 

I tak docho­dzi­my do sed­na histo­rii Jezu­sa-Mesja­sza: zba­wie­nie nie doko­na­ło się przez ofia­rę kapła­nów-kohe­nów w Świą­ty­ni, lecz poza nią, na Gol­go­cie. Nie zło­żo­no Bogu ofia­ry kadziel­nej czy cało­pal­nej z kozła-baran­ka na kamien­no-drew­nia­nym ołta­rzu, lecz Ofia­rą stał się na ska­le-górze i drze­wie krzy­ża On — Syn Czło­wie­czy i Bóg w jed­nym. Od tam­tej pory Ofia­ry zaszła rewo­lu­cyj­na zmia­na: wystar­cza Pamiąt­ka bez­kr­wa­wej ofia­ry z pro­stych darów chle­ba i wina. Jed­na Ofia­ra zastą­pi­ła zupeł­nie całą dzia­łal­ność kohe­nów. Do niej Jezus zapro­sił rybaków—celników—innych. Bo Nasz Zba­wi­ciel, Jezus Chry­stus, śmierć zwy­cię­żył, a na życie rzu­cił świa­tło przez Ewan­ge­lię (2 Tm 1, 10b). Rzu­cił rów­nież świa­tło na autor­ski cha­rak­ter nie­ogra­ni­czo­nej teo­lo­gii Ofia­ry jako jedy­ny Nowy Kapłan.

On, Nie­win­ny Nosi­ciel Świa­tła – a nie zakrwa­wio­ny krwią ofiar ze zwie­rząt kohen – przed­sta­wia się nam dzi­siaj na ołta­rzu. „Takie­go bowiem potrze­ba nam było arcy­ka­pła­na: świę­te­go, nie­win­ne­go, nie­ska­la­ne­go, oddzie­lo­ne­go od grzesz­ni­ków (…)’’ (Hbr 7). Dla­te­go trwa­my w wiel­kim błę­dzie myśląc o kapłań­stwie jako urzę­dzie praw­no-kan­ce­la­ryj­nym: bo dia­ko­ni, księ­ża-pre­zbi­te­rzy, bisku­pi są z ludu wzię­ci i usta­no­wie­ni nie do urzę­do­wa­nia w kan­ce­la­rii czy zakry­stii, a „tyl­ko” do dzia­ła­nia in Per­so­na Chri­sti. 

Jesz­cze jed­no: Chry­stus, Arcy­ka­płan i jedy­ny Pośred­nik mię­dzy Bogiem a czło­wie­kiem, uczy­nił Kościół “kró­le­stwem – kapła­na­mi dla Boga i Ojca swo­je­go” (Ap 1, 6). Cała wspól­no­ta wie­rzą­cych jest więc jako taka kapłań­ska. Dla­te­go po obrzę­dzie świę­ceń wysy­ła­my nie­któ­rych do „bycia cią­gle w dro­dze”, do poszu­ki­wa­nia zagu­bio­nych, spra­wo­wa­nia Eucha­ry­stii. Wte­dy błysz­czy kaga­nek oświa­ty – świa­tło Chry­stu­sa i Kapłań­stwo Chry­stu­sa. Nie cho­dzi wca­le bowiem o gło­śne i zadu­fa­ne gło­sze­nie norm-zasad jak w Sta­rym Testa­men­cie, lecz o oświe­tla­nie dro­gi dru­gim przez Chry­stu­sa, z Chry­stu­sem i w Chry­stu­sie. Amen.

/​ks. inf. Dariusz Raś/