Ocze­kuj nie­ocze­ki­wa­ne­go – to sło­wa Osca­ra Wilde’a. Kard. Robert Pre­vost, pierw­szy Ame­ry­ka­nin z Pół­no­cy na tro­nie pio­tro­wym, pierw­szy papież, któ­re­go języ­kiem ojczy­stym jest angiel­ski, pierw­szy augu­stia­nin – to spo­re zasko­cze­nie. On będzie następ­nym (267) ogni­wem Ducha Świę­te­go w łań­cu­chu apo­stol­skim Pio­tra. Nexus z angiel­skie­go to ogni­wo, splot, zwią­zek. Może­my wywnio­sko­wać z tego dźwięcz­ne­go wyra­zu, że papie­stwo w swo­ich zasa­dach pole­ga na dołą­cza­niu następ­ne­go ogni­wa do łań­cu­cha. Począt­ko­wym ogni­wem był rybak Szy­mon Piotr. On–Kefas-Petrus-Skała – został przez Jezu­sa Pana wska­za­ny z gro­na Apo­sto­łów jako pierw­szy wśród rów­nych. A nexus to zasa­da dzia­ła­nia tej wspól­no­ty, spraw­ność jej funk­cjo­no­wa­nia w duchu Ewan­ge­lii. Od śmier­ci papie­ża Fran­cisz­ka do wybo­ru Leona XIV minę­ło zale­d­wie 17 dni. A przed­sta­wi­cie­le ludów i języ­ków, odzia­ni w pur­pu­rę kar­dy­na­ło­wie, doko­na­li po zasta­na­wia­niu, modli­twie, licze­niu gło­sów wybo­ru papie­ża. Habe­mus papam! 

Nadzie­ją Chry­stu­sa jest „non pra­eva­le­bunt”. Łaciń­ski zwrot ozna­cza, że „bra­my pie­kiel­ne nie prze­mo­gą” (Mt 16, 18) nigdy wspól­no­ty Kościo­ła, bo jej fun­da­men­tem jest On sam – Jezus Chry­stus. Opatrz­no­ścio­wo to rów­nież mot­to dzien­ni­ka waty­kań­skie­go „L’Os­se­rva­to­re Roma­no” (wł. Obser­wa­tor Rzym­ski) wycho­dzą­ce­go od 1 lip­ca 1861 roku. Pewien wic opo­wia­da o zasa­dzie nexus w obra­zo­wy, gawę­dziar­ski spo­sób. Papież jest prze­cież Jezu­so­wym ogni­wem i następ­cą Pio­tra z Kafar­naum, a nie pomni­ko­wym zło­tym ciel­cem. „Po śmier­ci jeden z papie­ży tra­fił do nie­ba. Popro­sił św. Pio­tra o elek­trycz­ny, eko­lo­gicz­ny moto­ro­wer, żeby sobie jeź­dzić, jak będzie miał na to ocho­tę i odwie­dzać świę­tych miesz­kań­ców nie­biań­skich wil­li roz­sia­nych sze­ro­ko po nie­bie. Ale któ­re­goś dnia zoba­czył fer­ra­ri szyb­ko poru­sza­ją­ce się po dro­gach i auto­stra­dach wiecz­no­ści. Pod­je­chał więc do dom­ku św. Pio­tra i pro­si: — Św. Pio­trze, możesz mnie dać to fer­ra­ri? A św. Piotr: — Cięż­ka spra­wa, tym autem jeź­dzi Syn Szefa”.

Wra­ca­jąc do roz­wa­ża­nia, wzru­sza­ją­cym jest dla nas, jak mądry, siwo­wło­sy kar­dy­nał Re, jak­by pro­rok w XXI wie­ku wspo­mniał dzień przed wybo­rem nowe­go papie­ża Leona, że Duch Świę­ty, w cią­gu ostat­nich stu latach obda­rzył nas kolej­ny­mi praw­dzi­wie świę­ty­mi i wiel­ki­mi Papie­ża­mi, według ser­ca Boże­go, i dla dobra Kościo­ła, ludz­ko­ści. I że Kościo­ło­wi potrze­ba Papie­ża, któ­ry naj­le­piej będzie potra­fił obu­dzić sumie­nia wszyst­kich bez wyjąt­ku, aby wyzwa­lać wiel­kie ener­gie moral­ne i ducho­we w całym dzi­siej­szym spo­łe­czeń­stwie, cha­rak­te­ry­zu­ją­cym się prze­cież sta­łym postę­pem tech­no­lo­gicz­nym, posze­rza­ją­cym się bogac­twem mate­rial­nym, ale mają­cym ten­den­cję do zapo­mi­na­nia o Bogu. Pro­sił, aby Duch Świę­ty oświe­cił umy­sły Kar­dy­na­łów elek­to­rów i spra­wił, aby byli zgod­ni w wybo­rze Papie­ża, któ­re­go potrze­bu­ją nasze cza­sy (kard. Gio­van­ni Bat­ti­sta Re, Dzie­kan Kole­gium Kar­dy­nal­skie­go, Mis­sa „Pro eli­gen­do Roma­no Pon­ti­fi­ce” – w inten­cji wybo­ru papie­ża, frag­ment homi­lii, 7/​5/​2025). Nasz nowy papież, Leon XIV jako zakon­nik przy­wo­łał w pierw­szym publicz­nym sło­wie św. Augu­sty­na: „Z wami jestem chrze­ści­ja­ni­nem, dla was jestem bisku­pem”. Pro­sił, aby razem podą­żać w poko­ju do tej ojczy­zny, któ­rą Bóg dla nas przy­go­to­wał. Mówił: Musi­my razem szu­kać, jak być Kościo­łem misyj­nym, Kościo­łem, któ­ry budu­je mosty, „otwar­tym i przyj­mu­ją­cym jak ten plac z otwar­ty­mi ramio­na­mi wszyst­kich, któ­rzy potrze­bu­ją nasze­go miło­sier­dzia, naszej obec­no­ści, dia­lo­gu, miło­ści”. Klucz papie­stwa to misyj­ność. Ten klucz jest też naszą drogą.

Ewan­ge­lia dnia zapy­tu­je dziś z innej stro­ny, czy Jezus jest napraw­dę dla Cie­bie i mnie Paste­rzem? W cza­sach pomyśl­no­ści jak i nie­po­wo­dzeń? Taka lojal­ność zna­mio­nu­je życie Ewan­ge­lią: „Moje owce słu­cha­ją mego gło­su” (J 10). Słu­cha­nie Jezu­so­we­go gło­su reali­zu­je się poprzez har­mo­nij­ne połą­cze­nie słów, czy­nów i medy­ta­cji. To dopie­ro pozwa­la na głęb­sze dotar­cie do serc i umy­słów ludzi. Misja sło­wa pole­ga na dzie­le­niu się Ewan­ge­lią, misja czy­nu to świa­dec­two oso­bi­ste, warsz­tat uczyn­ków miło­sier­dzia wobec cia­ła i ducha, któ­re inspi­ru­ją do roz­wo­ju ducho­we­go, pomoc potrze­bu­ją­cym oraz two­rze­nie wspól­not, gdzie każ­dy może się poczuć war­to­ścio­wy. Medy­ta­cja zaś daje moż­li­wość oso­bi­ste­go zanu­rze­nia się w ciszy i Bożej obec­no­ści. Razem te trzy ele­men­ty two­rzą spój­ną misję, któ­ra przy­cią­ga innych do doświad­cza­nia Boga w real­ny spo­sób. Doświadcz­my tej potrój­nej misji i patrz­my z wia­rą na nowe ogni­wo cywi­li­za­cji Zacho­du – papie­ża Leona XIV. Amen. 

/​ks. inf. Dariusz Raś/