W naj­bliż­szą sobo­tę (22 paź­dzier­ni­ka) o godz. 19.30 zespół wokal­ny bazy­li­ki — Cap­pel­la Maria­lis pod dyrek­cją Krzysz­to­fa Michał­ka, wyko­na Mszę D‑dur Anto­nína Dvo­řáka. Wstęp wol­ny. Ser­decz­nie zapraszamy! 

„Szczę­śli­wie ukoń­czy­łem dzie­ło i jestem z nie­go bar­dzo zado­wo­lo­ny – myślę, że speł­ni swe zada­nie. Moż­na je opi­sać sło­wa­mi: wia­ra, nadzie­ja i miłość do wszech­mo­gą­ce­go Boga i dzięk­czy­nie­nie za wiel­ki dar, któ­ry pozwo­lił mi two­rzyć na chwa­łę i cześć Naj­wyż­sze­go. Nie dziw się mej poboż­no­ści – arty­sta któ­ry poboż­ny nie jest, nie mógł­by doko­nać cze­goś podob­ne­go. Czyż nie wyni­ka to z doko­nań Bacha, Beetho­ve­na, Rafa­ela i wie­lu innych?”- tak o swo­jej Mszy D‑dur op. 86 napi­sał Anto­nín Dvořák.

Msza D‑dur op. 86 na tle innych kom­po­zy­cji sakral­nych auto­ra jest dzie­łem dość szcze­gól­nym, lirycz­nym i bar­dzo oso­bi­stym. Powsta­ła w 1887 r. na zamó­wie­nie Jose­fa Hla­vki, archi­tek­ta i mece­na­sa sztu­ki, przy­ja­cie­la kom­po­zy­to­ra. Utwór miał uświet­nić uro­czy­stość kon­se­kra­cji nowej kapli­cy zam­ku w Luža­nach. Ze wzglę­du na roz­mia­ry tego miej­sca kom­po­zy­tor, tak dosko­na­le wła­da­ją­cy środ­ka­mi orkie­stro­wy­mi, musiał zre­zy­gno­wać z monu­men­tal­nej obsa­dy. Powsta­ło dzie­ło kame­ral­ne, na chór, soli­stów ad libi­tum i orga­ny. Pierw­sze wyko­na­nie, pod dyrek­cją kom­po­zy­to­ra, odby­ło się 11 wrze­śnia 1887 r. w zam­ko­wej kapli­cy w Luža­nach, w par­tiach solo­wych wystą­pi­ły m.in. żona kom­po­zy­to­ra, Anna Dvo­řáko­wa (alt) oraz żona zle­ce­nio­daw­cy Zden­ka Hla­vko­va (sopran). Kil­ka lat póź­niej, na zle­ce­nie lon­dyń­skie­go wydaw­nic­twa Novel­lo, Dvo­řák opra­co­wał orkie­stro­wą wer­sję utwo­ru. Pre­mie­ra Mszy w takim kształ­cie mia­ła miej­sce 11 mar­ca 1893 r. w Londynie.

Anto­nín Dvo­řák — uro­dził się 8 wrze­śnia 1841 w Nela­ho­se­vsi w Cze­chach. W latach 1853–1856 prze­by­wał w miej­sco­wo­ści Zlo­ni­ce, gdzie zaopie­ko­wał się nim miej­sco­wy kan­tor i orga­ni­sta Anto­nín Lieh­mann, któ­ry uczył go gry na skrzyp­cach, for­te­pia­nie i orga­nach. W wie­ku 16 lat prze­niósł się do Pra­gi, by stu­dio­wać grę orga­no­wą w Pra­skiej Szko­le Orga­no­wej. Jed­no­cze­śnie grał na altów­ce w orkie­strze Teatru Tym­cza­so­we­go (póź­niej­sze­go pra­skie­go Teatru Naro­do­we­go) pod kie­row­nic­twem Bedři­cha Sme­ta­ny. W 1878 roku napi­sał pierw­szą część Tań­ców Sło­wiań­skich, któ­ra zyska­ła entu­zja­stycz­ne recen­zje. Zajął się rów­nież dyry­gen­tu­rą. W 1884 został zapro­szo­ny do Lon­dy­nu, aby popro­wa­dzić swo­je Sta­bat Mater, dzie­ło wokal­no-instru­men­tal­ne, napi­sa­ne po śmier­ci jed­nej z córek. Dzię­ki licz­nym suk­ce­som Dvo­řák otrzy­mał dok­to­rat w Pra­dze i Cam­brid­ge oraz w kon­ser­wa­to­rium pra­skim. W cza­sie poby­tu w Sta­nach Zjed­no­czo­nych skom­po­no­wał w 1895 roku dzie­wią­tą sym­fo­nię, jed­no ze swych naj­gło­śniej­szych dzieł. Kom­po­zy­tor napi­sał 9 sym­fo­nii, kil­ka poema­tów sym­fo­nicz­nych, wiel­kie utwo­ry instru­men­tal­ne, utwo­ry wokal­ne i wokal­no – instru­men­tal­ne, 5 uwer­tur kon­cer­to­wych, wie­le utwo­rów kame­ral­nych, kon­cer­ty, muzy­kę chó­ral­ną, utwo­ry for­te­pia­no­we oraz 10 oper. Zmarł 1 maja 1904 roku w Pradze.