Zale­d­wie dzień przed Nie­dzie­lą Świę­tej Rodzi­ny obcho­dzi­my w łaciń­skim Koście­le świę­to Mło­dzian­ków. Wie­my z frag­men­tu ewan­ge­lii św. Mate­usza, że Świę­ta Rodzi­na ucie­kła do Egip­tu nie­dłu­go po naro­dzi­nach Jezu­ska. Józef we śnie otrzy­mał prze­stro­gę i w nocy uszedł z Betle­jem na połu­dnie. Herod z uwa­gi na oba­wy dyna­stycz­ne i infor­ma­cje pod­stęp­nie uzy­ska­ne od Mędr­ców, zali­czył naza­jutrz potwor­ny grzech śmier­tel­ny: ludo­bój­stwo. W naszych cza­sach rozu­mie­my ten grzech lepiej, obser­wu­jąc woj­nę w Ukra­inie i stan wojen­ny w Gazie (Bli­ski Wschód). Giną nie­win­ni. Mło­dzian­ków w tra­ge­dii zbrod­ni jed­nak coś wyróż­nia w całej histo­rii ludz­ko­ści. Dzie­ci z Betle­jem nie­świa­do­mie ponio­sły śmierć za Jezu­sa i w ten spo­sób Go jak­by oca­li­ły. Uzna­wa­ne są przez Kościół za męczen­ni­ków. 

O męczeń­stwie świę­tych Mło­dzian­ków dawa­li znać już w II w. św. Ire­ne­usz, a w wie­ku III św. Cyprian. W V stu­le­ciu ich kult był już roz­po­wszech­nio­ny. Św. Augu­styn pisał o nich tak: „Nie­mow­lę­ta, któ­re bez­boż­ność Hero­da ode­rwa­ła od pier­si matek, słusz­nie zosta­ły nazwa­ne męczeń­ski­mi kwia­ta­mi. Są to pierw­sze pąki Kościo­ła, roz­wi­nię­te wśród nie­wia­ry, zaś przed­wcze­śnie zwa­żo­ne mroź­ną zawi­ścią prze­śla­do­wa­nia”. W XVI w. misjo­na­rze pra­cu­ją­cy w Ame­ry­ce Środ­ko­wej zauwa­ży­li, że India­nie mają naboż­ne nasta­wie­nie do kwia­tu poin­se­cji. Ta rośli­na była czę­ścią kul­tu­ry m.in. Azte­ków. Dla­te­go do deko­ra­cji miejsc świę­tych m.in. tak­że kościo­łów zaczę­to uży­wać poin­se­cji. Zwłasz­cza w okre­sie Boże­go Naro­dze­nia, kie­dy nabie­ra szcze­gól­nej kolo­ry­sty­ki, bo sta­je się jak­by roślin­nym upa­mięt­nie­niem Gwiaz­dy Betle­jem­skiej. 

Nie­któ­rzy przy­po­mi­na­ją, że liście kwia­tu przy­po­mi­na­ją krwa­we żni­wa Hero­da na Mło­dzian­kach. Są śla­dem ich męczeń­stwa, kro­pel krwi i pła­czu betle­jem­skich matek. W Mek­sy­ku oraz Gwa­te­ma­li – ojczyź­nie tego kwia­tu –poin­se­cja jed­nak jest zna­na jako Flor de Noche­bu­ena, czy­li kwiat wigi­lij­ny. Według mek­sy­kań­skiej legen­dy, pew­na dziew­czy­na była zbyt bied­na, by ofia­ro­wać pre­zent nowo­na­ro­dzo­ne­mu Jezu­so­wi. Anioł powie­dział jej, że naj­lep­szy jest pre­zent dany z miło­ścią. Pora­dził, by zebra­ła nasio­na chwa­stów z pobo­cza dro­gi i roz­sy­pa­ła przed ołta­rzem. Wyro­sły z ich czer­wo­ne poin­se­cje. Stąd na świe­cie w cza­sie świąt sprze­da­je się każ­de­go roku… ½ miliar­da donic tych kwia­tów do ozdo­bie­nia kościo­łów i domów chrze­ści­jań­skich. 

Sko­ro tak jest, pamię­ta­jąc o legen­da­rzu tego kwia­tu, pomyśl­my, że naj­pięk­niej­szym kwia­tem ludz­kiej miło­ści jest dziec­ko. Pozwól­my im przy­cho­dzić na świat, opie­kuj­my się nimi dobrze pil­nu­jąc wycho­wa­nia, nie porzu­caj­my ich dla wła­snej wygo­dy i nie oddaj­my ich edu­ka­cji sztucz­nej inte­li­gen­cji ekra­no­wych mediów.

Mło­dzian­ko­wie – dzie­ci z Betle­jem – nie zosta­ły ochrzczo­ne z wody, jed­nak męczeń­stwo przy­łą­czy­ło je do Chry­stu­sa, dla­te­go mówi się, że otrzy­ma­ły chrzest krwi. Są patro­na­mi dzie­ci nie­na­ro­dzo­nych, wsta­wia­jąc się za każ­dym dziec­kiem żyją­cym pod ser­cem mat­ki. 

Męczeń­stwo Mło­dzian­ków jest tema­tem wyso­kiej sztu­ki. Dzie­ła takie stwo­rzy­li m.in. wiel­cy Rubens, Dürer, Bru­eghel, Pous­sin. Na obra­zach może­my zaob­ser­wo­wać sie­pa­czy wkra­cza­ją­cych do domów, z któ­rych wycią­ga­ją dzie­ci, a zroz­pa­czo­ne mat­ki ubo­le­wa­ją nad losem i nad cia­ła­mi swo­ich zabi­tych lato­ro­śli. Peter Bru­egel Star­szy tej sce­nie gwał­tu i mor­du prze­ciw­sta­wił nider­landz­ką, zimo­wą ciszę. Jed­nak czy my może­my być bier­ni i stać w ciszy? – pyta autor. Bo ilu dziś na świe­cie jest „Hero­dów”, któ­rzy zabi­ja­ją albo pozwa­la­ją na zabi­ja­nie cywi­lów w imię zbrod­ni­czych zasad? To jest współ­cze­sna – miej­my odwa­gę to powie­dzieć – rzeź nie­win­nych!  Śmierć nie może być uzna­wa­na za szcze­gól­ne „pra­wo”. Nikt nie ma żad­ne­go „pra­wa” do zabi­ja­nia osób nie­win­nych i bez­bron­nych… Amen.

/​ks. inf. Dariusz Raś/