Co za sytu­acja. To oblu­bie­niec — pan mło­dy miał obo­wią­zek zapew­nić wino na swo­je naj­waż­niej­sze w życiu przy­ję­cie, ale fak­tycz­nie uczy­nił to za nie­go Pan Jezus. Mary­ja pro­si o roz­wią­za­nie nie­for­tun­nej sytu­acji, błęd­nej kal­ku­la­cji, w jakiej zna­lazł się Jej zna­jo­my. To zda­rze­nie w isto­cie jest też pro­ro­cze w kon­tek­ście całej ludz­ko­ści. „Znak, któ­re­go Jezus doko­nał – napi­sa­ła Ade­li­ne Feh­ri­bach – dowo­dzi, że zga­dza się On na rolę Mesja­sza i w ten spo­sób wcho­dzi w rolę Jah­we, Oblu­bień­ca Izra­ela”. Wiel­ka to rola. Nie sufle­ra czy cudo­twór­cy-maga, lecz Nowe­go Ada­ma, Mistrza Nie­śmier­tel­no­ści. 

Tak to już jest: Bóg nas miłu­je i nas uzu­peł­nia, dopeł­nia nasze życie, nasze bra­ki. Aż po wiecz­ność. Dla­te­go cud Jezu­sa to „począ­tek zna­ków”. Cud odno­si nas do kolej­nych wyda­rzeń Ewan­ge­lii, a zwłasz­cza do „godzi­ny” Jezu­sa i Jego prze­bi­te­go boku, z któ­re­go obfi­cie wypły­wa „krew i woda”. Jezus czę­sto prze­mie­nia bra­ki życia w obfi­tość „dobre­go wina”. Tam, w Kanie, roz­po­czy­na się nowy roz­dział zbli­że­nia się Boga do ludzi. Swój szczyt osią­gnie on w Wiel­ki Pią­tek, gdy Chry­stus na nie­wy­god­nym krzy­żu zba­wi-odku­pi-popra­wi nasze poło­że­nie do koń­ca. Dopeł­nia ten akt w Wiel­ka­noc zmar­twych­wsta­niem, gdy wska­zu­je nasze prze­zna­cze­nie: wiecz­ność. O tym opo­wia­da nam ta Msza św. Z nie­zwy­kłą fine­zją wyra­ził to św. Cyryl Jero­zo­lim­ski: „W Kanie Gali­lej­skiej prze­mie­nił Chry­stus wodę w wino; czyż więc nie będzie­my wie­rzyć, iż wino w Krew prze­mie­nił?”. 

Do tej dopeł­nia­ją­cej miło­ści Boga przy­zwy­cza­ili­śmy się tak bar­dzo, że jest dla nas oczy­wi­sta jak oddech. Na co dzień czy w chwi­lach rado­ści, roz­ryw­ki, zaba­wy, ruty­ny czę­sto tego nie zauwa­ża­my. To jed­nak nie­do­brze nie umieć za nią dzię­ko­wać. Choć­by za „dopra­wie­nie” życia Chry­stu­so­wym towa­rzy­sze­niem, czy­li chrze­ści­jań­skim pier­wiast­kiem nie­śmier­tel­no­ści. Tylu spraw by nam zabra­kło bez tego: wigi­lii, drzew­ka, św. Miko­ła­ja, kolę­dy, modli­twy, jał­muż­ny, postu, miło­sier­dzia, pra­cy nad sobą, dosko­na­le­nia życia jako naśla­do­wa­nia świę­tych, sakra­men­tów i sakra­men­ta­liów, przy­po­wie­ści o Synu Mar­no­traw­nym czy Zagu­bio­nej Owcy i… kościo­ła Mariac­kie­go w Kra­ko­wie. Tym wszyst­kim dopeł­nia nasze życie sam Jezus. 

I jesz­cze jed­no: posłu­chaj­my doświad­czo­nej Kobie­ty z począt­ku ery chrze­ści­jań­skiej. Cho­dzi wca­le nie o cukier­ko­wa­tą postać z obraz­ka, ale rze­czo­wą Kobie­tę – nową Ewę, Mary­ję. Ona pod­po­wia­da: „Zrób­cie wszyst­ko, cokol­wiek wam powie” (J 2,5). Kie­dy zabrak­nie nam wina samo­wy­star­czal­no­ści na zie­mi, kie­dy się zno­wu ock­nie­my i prze­ko­na­my, że nie umie­my poza­ła­twiać spraw do koń­ca, oddaj­my się wprost Bogu. Per­ma­nent­ny stan bra­ku — to prze­cież praw­dzi­wa dia­gno­za kon­dy­cji czło­wie­ka, któ­ry cią­gle znaj­du­je się w kry­zy­sie jakie­goś nie­do­ma­ga­nia. Tyle razy doświad­cza­my tego poczu­cia nie­za­ła­twie­nia spraw do koń­ca. Niech więc nasze bra­ki zosta­ną wska­za­ne i opo­wie­dzia­ne dzi­siaj Bogu. I miej­my to poczu­cie, że On nie zosta­wia nas samy­mi w całym ogro­mie spraw i będzie z nami dzia­łał w nowym tygo­dniu. Ku dopeł­nie­niu i nie­śmier­tel­no­ści. Amen. 

/​ks. inf. Dariusz Raś/