Jest w nas taka poku­sa, że zatrzy­ma­my się na grach, tele­fo­nach, Inter­ne­cie, spo­rcie, fil­mach, poli­ty­ce, modzie, podró­żach. Jest w nas poku­sa odda­nia ser­ca wyłącz­nie czy­stej docze­sno­ści. Jest w nas taka poku­sa, aby oddzie­lić ser­ce od nie­wi­dzial­ne­go i zaprze­dać je mate­rii. Jest w nas taka poku­sa: pycha tego świa­ta, odda­nie się roz­ryw­ce, zaprze­da­nie się ucie­chom i zdra­da sys­te­mu war­to­ści. Czy jej doświad­cza­cie? Ja tak. Moż­na prze­cież bez­wied­nie oddać ser­ce dla roz­ryw­ki, kasy, przy­jem­no­ści, zapa­mię­ta­niu w kon­sump­cji, zaprze­dać duszę dia­błu dla odro­bi­ny wła­dzy czy awan­su. Czy dostrze­ga­cie to nie­bez­pie­czeń­stwo? Czy je wypie­ra­cie: „nie, to mnie nie dotyczy?”.

Otrzeź­wie­nie przy­cho­dzi, kie­dy Jezus mówi: „Bia­da wam, boga­czom” (Łk 6, 20nn), co nie ozna­cza to wca­le tego, że każ­de posia­da­nie jest grze­chem. To raczej prze­stro­ga brzmią­ca serio w każ­dym poko­le­niu wie­rzą­cych: ser­ce może bić tyl­ko dla pozo­rów szczę­ścia. Kard. Grze­gorz Ryś, jako mały chło­piec nasz para­fia­nin, po prze­czy­ta­niu tego Sło­wa nasta­wia się na poważ­ną korek­tę pojęć: „co zna­czy życie, a co śmierć, szczę­ście i nie­szczę­ście, bło­go­sła­wień­stwo i prze­kleń­stwo, co jest dobre, a co złe, co sku­tecz­ne, a co zupeł­nie nie­sku­tecz­ne. Ta Ewan­ge­lia bar­dzo ostro kory­gu­je nasze myśle­nie. Szczę­śli­wi są ubo­dzy i ci, co gło­du­ją; szczę­śli­wi są ci, któ­rzy pła­czą, i ci, któ­rzy są prze­śla­do­wa­ni. Bia­da tym, któ­rzy mają i są syci; bia­da tym, któ­rzy się śmie­ją i tym chwa­lo­nym przez wszyst­kich. Tu doko­nu­je się jakieś zasad­ni­cze prze­war­to­ścio­wa­nie i obja­wia zupeł­nie inny porzą­dek. Kogo Bóg wybie­ra i za kim staje?”.

Chri­stia­ni­tas nasze budu­je się na korek­cie Jezu­so­wej. Chciej­my się jej pod­dać. Bło­go­sła­wień­stwo nie zale­ży od tego, co posia­da­my, lecz od naszej otwar­to­ści na Boga, na nie­wi­dzial­ne. Potrze­bu­je­my przy­lgnię­cia do Nie­go same­go, indy­wi­du­al­nie i rodzin­nie. I nie­spo­koj­na jest dusza czło­wie­ka dopó­ki nie spo­cznie w Panu. 

Pozna­łem pew­ną mło­dą, acz­kol­wiek już bar­dzo zasob­ną, powiedz­my Kata­rzy­nę (imię zmie­ni­łem z uwa­gi na RODO), wykształ­co­ną, ele­ganc­ką kobie­tę, któ­ra wpa­dła w sidła nało­gu zaku­po­we­go, tzw. szo­po­ho­li­zmu. Przez Inter­net doko­ny­wa­ła tak wie­lu zaku­pów, że nie odbie­ra­ła ich już ze skry­tek. Rze­czy prze­pa­da­ły. Kurie­rzy mija­li się przy drzwiach domu. Waż­ne było dla niej tyl­ko polep­sze­nie sobie nastro­ju przez sam fakt zaku­pu, posia­da­nia w teo­rii tego „nowe­go”, mod­ne­go, wytę­sk­nio­ne­go pro­duk­tu pra­gnień. Nie ludzie, nie bli­scy nawet, ale rekla­my sta­ły się naj­więk­szy­mi przy­ja­ciół­ka­mi. W koń­cu zde­cy­do­wa­ła się na tera­pię i to dzi­siej­sze sło­wo Boże sta­ło się mot­to jej życia. Poma­ga dziś ofiar­nie w jed­nej z insty­tu­cji cha­ry­ta­tyw­nych nasze­go mia­sta. 

Zaku­po­ho­lizm, kup­no­ho­lizm, kom­pul­syw­ne zaku­py to uza­leż­nie­nie spo­łecz­ne obej­mu­ją­ce oczy­wi­ście nie tyl­ko tę panią, ale wg badań kil­ka pro­cent popu­la­cji. Pra­wie 80% osób uza­leż­nio­nych od zaku­pów sta­no­wią kobie­ty (CBOS 2015 (https://​www​.rese​arch​ga​te​.net/​p​u​b​l​i​c​a​t​i​o​n​/​3​2​2​1​0​1​6​7​1​_​U​z​a​l​e​z​n​i​e​n​i​e​_​o​d​_​z​a​k​u​p​o​w​-​p​r​z​e​g​l​a​d​_badan). To cią­gły dyle­mat wię­cej mieć niż wię­cej być? A przy tej oka­zji zapy­taj­my ile pro­duk­tów, rze­czy, gadże­tów, zaba­wek mar­nu­je się, tra­fia do śmie­ci i daje złe świa­dec­two o nas Euro­pej­czy­kach w rela­cji do afry­kań­skich kra­jów misyj­nych, tam gdzie 1 $ potrzeb­ny jest na cało­dnio­wy pobyt i wyży­wie­nie jed­ne­go ucznia? Ile cza­su tra­ci­my na zaku­po­we sza­leń­stwa pro­mo­cji, oka­zje, namo­wę sprze­daw­ców zamiast posłu­chać Jezu­so­we­go „Bia­da-Zgro­za”? Pogoń tyl­ko za widzial­nym pro­wa­dzi prze­cież do ducho­wej pust­ki, do jało­wo­ści czło­wie­ka, do dba­nia tyl­ko o zewnętrz­ną część kubka.

Chwa­ła spraw nie­wi­dzial­nych, pro­sto­ta odnie­sień i gestów ludz­kich, odda­nie swo­je­go cza­su dla bli­skich i przy­ja­ciół, roz­po­zna­nie wła­sne­go miej­sca w świe­cie są dro­go­cen­ną per­łą Kró­le­stwa Nie­bie­skie­go. To dla niej war­to żyć. Zaufaj­my dziś jesz­cze bar­dziej Bogu same­mu i Jego Sło­wu, nie szu­kaj­my poczu­cia bez­pie­czeń­stwa w rze­czach nawet naj­bar­dziej boga­tych i pięk­nych. To płon­ne. Pro­śmy Ducha Świę­te­go, aby uwol­nił nas od poku­sy szu­ka­nia szczę­ścia w rze­czach, pano­wa­niu, posia­da­niu, awan­so­wa­niu. Zaufaj­my w tej Eucha­ry­stii Bogu w pro­stym akcie odda­nia tego, co mamy i naszych nie­do­stat­ków. W tej har­mo­nii odda­nia Bogu żyj­my w nad­cho­dzą­cych dniach. Amen.

/​ks. inf. Dariusz Raś/