Opo­wie­ści o Bożym Naro­dze­niu jest bez liku. Pocho­dzą z róż­nych cza­sów. Mam wra­że­nie, że nie­któ­rym z nas ratu­ją wia­rę. W bazy­li­ce San­ta Maria Mag­gio­re w Rzy­mie prze­trwa­ło np. pięć dese­czek z klo­nu pale­styń­skie­go, z któ­rych kie­dyś zro­bio­no żłó­bek betle­jem­ski, czy­li po sta­ro­pol­sku jasło. Może one, te desecz­ki, jedy­ne na tym świe­cie pamię­ta­ją – o ile mar­twe przed­mio­ty mają pamięć – bez­rad­ny, pierw­szy płacz Jezu­ska, Nowo­na­ro­dzo­ne­go Zba­wi­cie­la. Ta sła­wet­na bazy­li­ka Mat­ki Bożej Więk­szej, tak samo jak o małym Jezu­sie, opo­wia­da o Jego świę­tej Rodzi­ciel­ce. Bo kie­dy Chry­stus rodził się jako czło­wiek, pła­kał, ćwi­czył pierw­sze odde­chy, żało­wał też, że musiał opu­ścić naj­bez­piecz­niej­sze miej­sce pod ser­cem Mat­ki. Ten wcze­sno­chrze­ści­jań­ski kościół wznie­sio­no, jak­by pie­czę­tu­jąc posta­no­wie­nia Sobo­ru w Efe­zie z 431 roku: przy­ję­to wów­czas zasa­dę-dogmat, że Maria z Naza­re­tu jest mat­ką Chry­stu­sa i Boga. 

Jako cytat do kaza­nia chciał­bym przy­to­czyć pew­ną jaseł­ko­wą histo­rię usły­sza­ną pod­czas spo­tka­nia opłat­ko­we­go prze­wod­ni­ków kra­kow­skich od pani Anny Stal­mach, prze­wod­ni­ka Oddzia­łu Kra­kow­skie­go PTTK.

Tej nocy w Betle­jem ostat­nim gościem przy żłób­ku była intry­gu­ją­ca sta­rusz­ka. Po tym jak anio­ło­wie ode­szli do stró­żo­wa­nia, a paste­rze do swych trzód, a przy żłób­ku śpią­ce­go Jezu­ska pozo­sta­wa­li Józef i Mary­ja oraz odpo­czy­wa­ją­cy wół i osioł w ciszy, dys­kret­nie do gro­ty weszła star­sza kobie­ta. Musia­ła być bar­dzo, bar­dzo leci­wa, mia­ła bowiem na twa­rzy tysią­ce zmarsz­czek. Była jed­nak bar­dzo dostoj­nie ubra­na. Mary­ja, mło­da mama spod zmę­czo­nych powiek popa­trzy­ła na nią uwa­ża­nie: dla­cze­go się tak skra­da, idzie wol­no, nic nie mówi. Jed­nak­że po zacho­wa­niu dwóch mia­ro­wo oddy­cha­ją­cych zwie­rząt, któ­re spo­koj­nie odczu­wa­ły obec­ność nie­spo­dzie­wa­ne­go gościa roz­po­zna­ła, że niko­mu nic nie gro­zi. Oczy gościa – sta­ro­win­ki były jed­nak nie­zwy­kłe. Żywe, nie­bie­skie, pięk­ne i podob­ne cał­ko­wi­cie do oczu małe­go Jezu­sa. Kon­tra­sto­wa­ły z pochy­lo­ną posta­cią. – Kim jesteś – zapy­ta­ła w koń­cu przy­ci­szo­nym gło­sem Mary­ja. A kobie­ta z wyraź­ną ulgą odpo­wie­dzia­ła – Jestem Ewa, cze­ka­łam tysią­ce lat na tę chwi­lę – i w tym samym cza­sie poło­ży­ła deli­kat­nie cięż­kie, czer­wo­ne, dorod­ne, raj­skie jabł­ko pod Jezu­so­we nóż­ki. Po czym lek­kim kro­kiem opu­ści­ła gro­tę. Pozo­stał po niej tyl­ko pach­ną­cy w gro­cie dorod­ny owoc. Ile inter­pre­ta­cji rodzi to opo­wia­da­nie jaseł­ko­we bra­ci Jérôme i Jean Tha­raud „Ostat­ni gość przy żłób­ku”? Ile nowych pytań… 

Tak jak betle­jem­skie zamknię­te drzwi do gospo­dy były spraw­dzia­nem dla Świę­tej Rodzi­ny, tak Świę­ta są praw­dzi­wym testem dla naszych rodzin: spraw­dza­ją wię­zi, życz­li­wość, cier­pli­wość i zdol­no­ści do odpusz­cza­nia win. Inny­mi sło­wy to czas miło­ści, czas oka­zy­wa­nia jej w szcze­gól­ny spo­sób. Dla­te­go nie war­to może dążyć do per­fek­cji, lecz odna­leźć to, co napraw­dę istot­ne, wyso­kie, głę­bo­kie, sze­ro­kie, dłu­go­myśl­ne w nas – bli­skość, akcep­ta­cję, otwar­te ramio­na i oczy zwró­co­ne na drugiego.

Świę­ta Boże­go Naro­dze­nia to wiel­ka opo­wieść o budo­wa­niu wię­zi i ucze­niu się miło­ści – nie­za­leż­nie od wypo­sa­że­nia miesz­ka­nia, domu, licz­by ozdób na cho­in­ce czy wymyśl­no­ści dań na sto­le. To czas bli­sko­ści Boga i ludzi. Czyż nie tak? Woj­ciech Mły­nar­ski napi­sał wspa­nia­ły „Wiersz na Boże Naro­dze­nie” wła­śnie o tym:

Takie pro­ściut­kie przemyślenie
Na Świę­ta w gło­wę mi się wwierca
Że każ­de Boże Narodzenie
To jest pyta­nie o stan serca

Gdy złą­czy nas sta­jen­ka cicha
Czu­je­my jed­ną chwi­lę małą
Że nasze ser­ce jesz­cze dycha
Że nie ze wszyst­kim nam stwardniało

Że został mały punkt, szczelina
Gdzie się choć jed­na iskra złoci
Od któ­rej nagle się zaczyna
Pło­myk nadziei i dobroci

Spójrz, zno­wu mamy po lat siedem
W koleb­ce Pan­na Syna pieści
W krąg jest inte­li­genc­ka bieda
Ale stół bia­ły wszyst­kich zmieści

Jest przy nim nas gro­mad­ka liczna
I cho­ciaż goło, lecz wesoło
I two­ja mat­ka — jaka śliczna
Ści­ska się z tobą pod jemiołą

Pamię­tasz to, poczu­łeś dreszcze
To zna­czy, że nie zgi­niesz w tłumie
Wzru­szy­łeś się, poży­jesz jeszcze
I ser­cem parę spraw zrozumiesz

Bo jest w tym chy­ba jakaś racja
Że Świę­ta w bia­łych pól kobiercu
To jest magicz­na operacja
Czy­nio­na na otwar­tym sercu

Z tym ser­cem zawsze sta­ra bieda
Stward­nia­łe, zim­ne, cięż­ko chodzi,
Więc taki zabieg mu się przyda
Na Świę­ta, gdy się Chry­stus rodzi

Nim się kło­po­tów zwa­li tyle,
Co zawsze były, są i będą
Otwórz swe ser­ce i na chwilę
Spró­buj pod­le­czyć je kolę­dą… 

Dzi­siaj roz­po­czy­na­my z Bisku­pem Rzy­mu Fran­cisz­kiem Rok Jubi­le­uszo­wy, 2025 lat od cza­su naro­dzin Jezu­sa i chciej­my się ule­czyć – uszczę­śli­wić kolę­dą. Amen.

/​ks. inf. Dariusz Raś/