„I have a Dre­am” jako prze­mó­wie­nie uzna­ne jest za jed­no z naj­waż­niej­szych prze­mó­wień XX wie­ku. Bap­ty­sta, pastor z Ala­ba­my — Mar­tin Luther King – lau­re­at Poko­jo­wej Nagro­dy Nobla (1964) – opo­wia­dał o swo­im śnie o poko­ju spo­łecz­nym wewnątrz USA i na świe­cie. „Mam marze­nie, że pew­ne­go dnia na wzgó­rzach Geo­r­gii syno­wie daw­nych nie­wol­ni­ków i syno­wie daw­nych wła­ści­cie­li nie­wol­ni­ków będą w sta­nie usiąść razem przy sto­le bra­ter­stwa”. 28 sierp­nia 1963, w 100. rocz­ni­cę pod­pi­sa­nia przez Abra­ha­ma Lin­col­na aktu o eman­cy­pa­cji, zapew­nia­ją­ce­go rów­ność wszyst­kich, przed mau­zo­leum wiel­kie­go pre­zy­den­ta w Waszyng­to­nie zebrał się ponad dwu­stu­ty­sięcz­ny tłum bia­łych i czar­nych. Zgro­ma­dze­ni usły­sze­li rów­nież: „Mam marze­nie, że czwór­ka moich małych dzie­ci żyć będzie w spo­łe­czeń­stwie, w któ­rym oce­niać się je będzie nie według kolo­ru skó­ry, lecz według zalet ich cha­rak­te­ru”. (…) Mam marze­nie, że pew­ne­go dnia naród nasz wznie­sie się na wyży­ny praw­dzi­we­go sen­su swo­jej wia­ry i uzna za praw­dę oczy­wi­stą, że wszy­scy ludzie zosta­li stwo­rze­ni rów­ny­mi”. Zakoń­czył swo­je prze­mó­wie­nie tak jak­by modli­twą: „Wszyst­kie dzie­ci Boga, czar­ni i bia­li, Żydzi i nie-Żydzi, pro­te­stan­ci i kato­li­cy, wezmą się za ręce i zaśpie­wa­ją sło­wa sta­rej pie­śni ducha „Naresz­cie Wol­ni! Naresz­cie Wol­ni! Dzię­ki Bogu wszech­po­tęż­ne­mu, jeste­śmy naresz­cie wol­ni!”. Jak wie­cie, Mar­tin Luther King był męczen­ni­kiem swo­ich spraw. Został zastrze­lo­ny w Mem­phis w 1968 roku.

Św. Seba­stian patron tego dnia i Towa­rzy­stwa Strze­lec­kie­go w Kra­ko­wie – Brac­twa Kur­ko­we­go, też miał wiel­ki sen-marze­nie. Wobec nie­po­ko­jów spo­łecz­nych, na prze­ło­mie III/​IV wie­ku jako ofi­cer gwar­dii oso­bi­stej zwró­cił publicz­nie uwa­gę same­mu cesa­rzo­wi Dio­kle­cja­no­wi. Popro­sił o zaprze­sta­nie zabi­ja­nia i prze­śla­do­wa­nia nie­win­nych chrze­ści­jan. Ujaw­nił się przy tym jako ich brat w wie­rze. Miał marze­nie o cesa­rzu nie okrut­ni­ku, lecz pacy­fi­ście, słu­żą­cym wszyst­kim i nie­wy­wo­łu­ją­cym wojen reli­gij­nych, spo­rów wewnętrz­nych, czy­nów peł­nych nie­na­wi­ści i nie­po­ko­ju. Oddał za to życie prze­szy­ty strza­ła­mi i dobi­ty cio­sem mie­cza. I jako męczen­nik, Seba­stian jest do dziś – pomi­mo ponad 1700 lat dystan­su histo­rii – wiel­kim patro­nem wszyst­kich uży­wa­ją­cych bro­ni, myśli­wych, łucz­ni­ków, straż­ni­ków, strzel­ców, żoł­nie­rzy, rusz­ni­ka­rzy oraz ogrod­ni­ków i ran­nych. Poświę­co­no mu licz­ne dzie­ła. Jego męczeń­stwo natchnę­ło arty­stów – mala­rzy, rzeź­bia­rzy, pisa­rzy i muzy­ków tej mia­ry, co Mes­si­na, Rubens, Vero­ne­se, Ribe­ra, Guido Reni, Gior­get­ti, Debussy. 

A jakie my dziś mamy marze­nie? My zgro­ma­dze­ni pod­czas tej Mszy świę­tej w kate­drze, tutaj pośród kró­lów Koro­ny Pol­skiej? Jakie dziś proś­by zano­si­my przez nasze­go Patro­na, św. Seba­stia­na, i za przy­czy­ną tylu świę­tych nie­ka­no­ni­zo­wa­nych? Pro­si­my świa­do­mi zagro­że­nia woj­ną w Euro­pie o pokój. To nasz wiel­ki cel dzi­siej­szej modli­twy. Co tydzień nie­mal­że idą trans­por­ty, któ­re orga­ni­zu­je­cie dla wspie­ra­nia Ukra­iń­ców, ale tak napraw­dę w inten­cji poko­ju: ban­da­że, lekar­stwa, potrzeb­ne ubra­nia na zimę, sprzę­ty. Dzię­ki bra­ciom spod sztan­da­ru św. Seba­stia­na z Nie­miec te trans­por­ty są bar­dziej niż hoj­ne. Ale mamy marze­nie, że za dzień, za mie­siąc, za rok, za parę lat nie będą one już potrzeb­ne. Mamy marze­nie, że usta­nie płacz ukra­iń­skich sie­rot, kobiet i jęki ran­nych męż­czyzn. Że nasta­nie pokój. I agre­so­rzy doj­dą do zro­zu­mie­nia, że to jedy­na dro­ga do pro­spe­ri­ty. Że Ewan­ge­lia zwy­cię­ży ze sta­rą sza­tą woj­ny, dziu­ra­wą od kul i odłam­ków kar­tu­szy, min i bomb. Że zastą­pi ją nowa sza­ta poko­ju (por. Mk 2).

Dzi­siej­sza uro­czy­stość wzy­wa nas też do mądro­ści i dłu­go­myśl­no­ści w myśl łaciń­skie­go przy­sło­wia Si vis pacem para bel­lum. Sen­ten­cja autor­stwa Publiu­sza Fla­wiu­sza Wege­cju­sza, histo­ry­ka żyją­ce­go w IV w. n.e., eks­pli­ku­je, prze­ko­nu­je, że jeśli chcesz poko­ju, przy­go­tuj się na woj­nę. Dla­te­go wła­śnie, w coraz bar­dziej nie­sta­bil­nym świe­cie, nie­sta­bil­nej Euro­pie, Brac­two pod patro­na­tem św. Seba­stia­na musi wzmoc­nić swo­ją pier­wot­ną misję zwią­za­ną z zapew­nie­niem nie tyl­ko cha­ry­ta­tyw­ne­go wspar­cia potrze­bu­ją­cym w Kra­ko­wie czy za gra­ni­cą, ale i dzia­łań, któ­re spra­wią, że jeste­śmy real­nie w sta­nie bro­nić się sami. Od lat z ust bra­ci star­szych sły­szy­my, że w Par­ku Strze­lec­kim – miej­scu tra­dy­cji Brac­twa Kur­ko­we­go – powsta­nie nowo­cze­sna strzel­ni­ca dla wzmoc­nie­nia poten­cja­łu obron­ne­go mia­sta i pań­stwa, m.in. dla wycho­wa­nia obron­ne­go, poli­cji, żoł­nie­rzy, dla pro­fi­lo­wa­nych klas woj­sko­wych czy spor­tu olim­pij­skie­go. Kie­dy to nastą­pi? To zale­ży od nas. Posta­raj­my się wszy­scy razem, rów­nież jako lob­by­ści spo­łecz­ni, jako kra­ko­wia­nie, aby powsta­ła ta pod­ziem­na strzel­ni­ca-schron, nie tyl­ko pamiąt­ka wiel­kich tra­dy­cji Towa­rzy­stwa Strze­lec­kie­go, ale ośro­dek praw­dzi­we­go myśle­nia o odstra­sza­niu wojen­nych zapę­dów sił zła. 

Pamię­taj­my jed­nak zawsze, że jako chrze­ści­ja­nie jeste­śmy dzieć­mi Boga po to, aby być narzę­dzia­mi poko­ju, miło­ści i nadziei. Rok Jubi­le­uszo­wy, 2025 lat od naro­dze­nia Jezu­sa w Betle­jem, nasze­go Księ­cia Poko­ju do tego nas przy­na­gla. Modli­twa św. Fran­cisz­ka z Asy­żu to marze­nie wyra­ża tak: 

O Panie, uczyń z nas narzę­dzia Two­je­go pokoju,
Aby­śmy sia­li miłość tam, gdzie panu­je nienawiść;
Wyba­cze­nie tam, gdzie panu­je krzywda;
Jed­ność tam, gdzie panu­je zwątpienie;
Nadzie­ję tam, gdzie panu­je rozpacz;
Świa­tło tam, gdzie panu­je mrok;
Radość tam, gdzie panu­je smutek.
Spraw aby­śmy mogli,
Nie tyle szu­kać pocie­chy, co pocie­chę dawać;
Nie tyle szu­kać zro­zu­mie­nia, co rozumieć;
Nie tyle szu­kać miło­ści, co kochać;
Albo­wiem dając, otrzymujemy;
Wyba­cza­jąc, zysku­je­my przebaczenie,
A umie­ra­jąc, rodzi­my się do wiecz­ne­go życia.
Przez Chry­stu­sa Pana naszego.
Amen.

/​ks. inf. Dariusz Raś/

Kaza­nie wygło­szo­ne dla Brac­twa Kur­ko­we­go w Kra­ko­wie w dzień patro­na św. Seba­stia­na w kate­drze na Wawe­lu, 20 stycz­nia 2025