Wiel­ka lite­ra­tu­ra oswa­ja naj­róż­niej­sze sta­ny, z któ­ry­mi czło­wiek może zetknąć się w życiu. War­to ją czy­tać. Sło­wo Boże się­ga jesz­cze głę­biej. Nie tyl­ko oswa­ja, ale pozwa­la prze­żyć pas­chę – przejść suchą sto­pą przez naj­cięż­sze tara­pa­ty. W takiej sytu­acji są dziś Apo­sto­ło­wie na Górze Prze­mie­nie­nia. Zosta­li tam prze­szko­le­ni, zosta­li przy­go­to­wa­ni na Gol­go­tę – czy­li górę śmier­ci. Ale nie tyl­ko! Docze­ka­li się pod tą górą naj­więk­szej tajem­ni­cy: zmar­twych­wsta­nia Mistrza, Jezu­sa Chry­stu­sa. A dzi­siaj cie­szą się w świę­to­ści z nieba.

Ale po kolei. Opo­wia­da­nie „Chło­piec z gór” z ilu­stra­cja­mi Amélie Flécha­is i sce­na­riu­szem Séve­ri­ne Gau­thier może być wspar­ciem dla wie­lu wąt­pią­cych ludzi. Jest rów­nież prze­wod­ni­kiem dla dwóch podró­ży: tej pierw­szej, kie­dy to po raz pierw­szy w życiu, samot­nie zdo­by­wa­my wyso­kie góry, ale i tej ostat­niej, poże­gnal­nej. Plot line baśni, jej dra­ma­tur­gia, przed­sta­wia rodzin­ną więź. Oto dzia­dek i wnu­czek uwiel­bia­ją razem wyciecz­ki. Wspól­nie prze­mie­rzy­li pra­wie cały kraj! Ale pew­ne­go dnia dzia­dek stwier­dza, że nie może już cho­dzić. Prze­czu­wa wła­sny koniec. Cho­ro­by-cię­ża­ry życia, któ­re wyro­sły jak gar­by na jego ple­cach, sta­ły się zbyt cięż­kie. Kocha­ją­cy go mały wnu­czek posta­na­wia odna­leźć sprzy­mie­rzeń­ca: wiatr. Chło­piec mówi: „(…) To ja odnaj­dę wiatr, naj­sil­niej­szy z wia­trów – ten, któ­ry potra­fi prze­no­sić góry!. I unie­sie dziad­ka w cza­sie nawet naj­dal­szej wędrów­ki”. I wyru­sza w jego pierw­szą samo­dziel­ną podróż.

Chło­piec doświad­cza tru­du wędrów­ki, pobie­ra nauki od przy­ro­dy. A to sta­re drze­wo opo­wia­da mu o korze­niach, a to zasie­wa w chłop­cu pyta­nie o jego wła­sne korze­nie. Prze­cież wca­le nie widać ich tak, jak u drze­wa. Kamie­nie też mają cał­kiem spo­ro do powie­dze­nia, cze­go po kamie­niach zupeł­nie się nie spo­dzie­wa. Zdra­dzą mu wiel­ką mądrość, że cza­sem jed­na podróż war­ta jest opo­wia­da­nia przez całe życie. A kozio­roż­ce, któ­re ska­czą po ska­łach oka­żą mu pomoc i dzię­ki nim sta­je bez­piecz­nie na szczy­cie góry. Pod samą jaski­nią, w któ­rej rezy­du­je naj­po­tęż­niej­szy z wia­trów, chło­piec przed­sta­wia proś­bę. Wiatr był zdzi­wio­ny. Nie dość, że nikt nie wszedł tak wyso­ko; nie dość, że nikt nigdy nie pro­sił go o pomoc, to jesz­cze ta cała pomoc wyda­je się wyjąt­ko­wo łatwa. Chło­piec pro­si, żeby pójść z nim do dziad­ka i wiać z całych sił! Wiać moc­no w ple­cy jego bli­skiej oso­by! Jed­nak Wiatr odpo­wie­dział łagod­nie, acz sta­now­czo, bo był mądrym ziem­skim wia­trem trzy­ma­ją­cym się realiów: „Dro­gi chłop­cze, nie­któ­rych obiet­nic [na zie­mi] nie da się dotrzy­mać”.  

W Ewan­ge­lii według św. Łuka­sza (Łk 9, 28b-36) obser­wu­je­my moment, gdy Jezus prze­mie­nia się przed trze­ma apo­sto­ła­mi na górze Tabor. Jego lśnią­ce odzie­nie i obec­ność Moj­że­sza oraz Elia­sza sta­ją się źró­dłem nowych nadziei, przy­go­to­wu­ją Pio­tra, Jaku­ba, Jana na nad­cho­dzą­ce trud­no­ści. Apo­sto­ło­wie pro­szą bar­dzo po ludz­ku: „chwi­lo trwaj, zostań­my tutaj, roz­bij­my tutaj trzy namio­ty!”.  Jed­nak nie­któ­rych próśb nie da się speł­nić na tym świe­cie. Sło­wa Pisma nawo­łu­ją nas do tego, byśmy nie bali się żad­nej z tych „gór”, któ­re sta­wia­ją przed nami naj­więk­sze pyta­nia. Bo Boży Duch, Świę­ty Duch, towa­rzy­szy nam zawsze jak powie­trze, jak wiatr. Zawsze pod­pie­ra, prze­mie­nia, budu­je. Jest z nami aż po hory­zont zda­rzeń. Prze­cież to praw­da: nasza ojczy­zna jest w nie­bie (Flp 3,20). Amen.

/​ks. inf. Dariusz Raś/