Spo­ty­ka­ją się trzej mędr­cy – Żyd, Grek i Rzy­mia­nin – i spie­ra­ją się, kto ma pierw­szeń­stwo w dro­dze do nie­ba. Żyd mówi: „To my mamy pierw­szeń­stwo, bo od nas wszyst­ko się zaczę­ło – jeste­śmy dzieć­mi Abra­ha­ma i to z nasze­go naro­du przy­szedł Mesjasz!”. Grek odpo­wia­da: „Ale to my jako reli­gij­nie dali­śmy alfa­bet, rozum i kul­tu­rę, któ­re poma­ga­ją zro­zu­mieć zba­wie­nie!”. Rzy­mia­nin wtó­ru­je: „Ale my zor­ga­ni­zo­wa­li­śmy świat, żeby Ewan­ge­lia mogła się roz­prze­strze­nić, stwo­rzy­li­śmy pod­wa­li­ny pra­wa i popro­wa­dzi­li­śmy dro­gi, któ­re pro­wa­dzą na wszyst­kie stro­ny świa­ta!” Wszy­scy dum­ni, aż tu nagle pod­cho­dzi do kolej­ki sto­ją­cej do nie­ba św. Piotr i mówi: „Pano­wie pierw­szeń­stwo to jed­no, ale to ja jestem tym, któ­ry decy­du­je, kto wcho­dzi. Osta­tecz­nie to ja mam klu­cze! Co praw­da jestem z pocho­dze­nia Żydem, znam grec­ki, a ukrzy­żo­wa­li mnie Rzy­mia­nie, jed­nak to Boża łaska i Jego miło­sier­dzie decy­du­ją kto wcho­dzi do wiecz­no­ści. Więc spo­koj­nie, moi dro­dzy. Pro­szę o ciszę w tej kolej­ce”.  Ta puen­ta przy­po­mi­na nam, że choć histo­ria zba­wie­nia ma swo­je korze­nie i eta­py, to osta­tecz­nie o naszym miej­scu w nie­bie opo­wie nasze ser­ce, któ­re zapi­su­je czy­ny, ter­mi­no­wość, głę­bo­kość nawró­ce­nia. 

To św. Piotr jest „naszym czło­wie­kiem” przy bra­mie nie­ba, a opo­wieść traf­nie pod­su­mo­wu­je dyna­mi­kę zba­wie­nia, jaką uka­zu­je sło­wo tej nie­dzie­li. Bóg pro­wa­dził ludzi przez eta­py: naj­pierw stwo­rzył ludzi i dał im zmysł szu­ka­nia Boga, potem wybrał Izra­el, dał mu Pra­wo i rytu­ały, by przy­go­to­wać ser­ca na przy­ję­cie Mesja­sza. To wycho­wa­nie ludu Izra­ela, o któ­rym pisze św. Paweł, uczy­ło pozna­nia Boga praw­dzi­we­go. Mia­ło poka­zać, że zba­wie­nie nie jest wyni­kiem same­go prze­strze­ga­nia 613 prze­pi­sów-przy­ka­zań, lecz łaski i wia­ry. 

W Chry­stu­sie podział na żydów i pogan zosta­je znie­sio­ny – powsta­je nowe zwo­ła­nie, nowy styl życia, w któ­rym każ­dy, nie­za­leż­nie od pocho­dze­nia, może stać się dziec­kiem Boga przez wia­rę i chrzest. To nie zno­si cią­gło­ści z tra­dy­cją Izra­ela, ale ją wypeł­nia i otwie­ra na wszyst­kich. Jasne — więź mię­dzy juda­izmem a chrze­ści­jań­stwem jest wyjąt­ko­wa – to nie tyl­ko histo­rycz­na kon­ty­nu­acja, ale tak­że rady­kal­na nowość. Punk­tem stycz­nym nie jest idea reli­gij­na, lecz Oso­ba Jezu­sa, któ­ry speł­nia obiet­ni­ce dane Izra­elo­wi i otwie­ra je na wszyst­kich ludzi. To On jest „poko­jem”, któ­ry burzy mury podzia­łu (Ef 2, 14).

Czy jed­nak nasza modli­twa i wia­ra to uwzględ­nia­ją? Czy nie zatrzy­ma­ły się na pozio­mie tech­ni­ki, przy­zwy­cza­jeń, zewnętrz­nych form, zali­cza­nia? Chry­stus zapra­sza do cze­goś głęb­sze­go – do wię­zi opar­tej na zaufa­niu i miło­ści. Modli­twa sta­je się wte­dy spo­tka­niem z żywą Oso­bą, a nie tyl­ko speł­nia­niem obo­wiąz­ku. A życie sta­je się dro­gą tema­tycz­ną o naśla­do­wa­niu Jezu­sa, a nie reli­gij­no­ścią. Jezus jest szczy­tem tej, naszej kro­ni­ki życia – w Nim Bóg obja­wił się w peł­ni, a przez Jego krzyż i zmar­twych­wsta­nie pojed­nał wszyst­kich ludzi z sobą.

Bra­cia i Sio­stry, dzię­kuj­my dziś Bogu za naród żydow­ski, przez któ­ry przy­szło na świat zba­wie­nie. Tora jest dla Żydów kodek­sem Boskie­go Pra­wa, zawar­te­go w 613 przy­ka­za­niach wywie­dzio­nych z Jej tek­stu. Przy­ka­za­nia te obo­wią­zu­ją po wsze cza­sy. Z powo­du zbu­rze­nia Bet Hamik­dasz (świą­ty­ni), nawet nakaz piel­grzym­ki do niej pozo­sta­je przed­mio­tem nie­ustan­nych stu­diów. Jed­nak pro­śmy, aby­śmy jako Zwo­ła­nie-Kościół potra­fi­li być wier­ni nie tyl­ko wspól­ne­mu dzie­dzic­twu, lecz nie­śli Ewan­ge­lię wszyst­kim naro­dom. W Chry­stu­sie jeste­śmy jed­ną rodzi­ną dzie­ci Bożych. Amen.

/​ks. inf. Dariusz Raś/