Dziś pra­gnę podzie­lić się z Wami spo­strze­że­nia­mi na temat dwóch istot­nych wek­to­rów Sło­wa Boże­go, któ­re skrzy­żo­wa­ne uka­zu­ją, jak w mądry spo­sób może­my pod­cho­dzić do nasze­go życia ducho­we­go. Zacznij­my od przy­po­wie­ści Jezu­sa o figow­cu. Wła­ści­ciel win­ni­cy zwra­ca uwa­gę na figo­wiec, któ­ry przez trzy lata nie wyda­je owo­ców. Jego decy­zja, by wyciąć bez­u­ży­tecz­ne drze­wo, jest zupeł­nie uza­sad­nio­na — po tak dłu­gim cza­sie poszu­ki­wa­nia owo­ców racjo­nal­ne jest pod­ję­cie takiej decy­zji. Drew­no przy­da się na spa­le­nie. W tym przy­pad­ku poja­wia się cier­pli­wy, dobry ogrod­nik, któ­ry pro­si o jesz­cze jeden rok pró­by. Proś­ba ta jest peł­na nadziei i miło­ści, nawo­zu i codzien­nej tro­ski. Ogrod­nik zaopie­ku­je się figow­cem w ocze­ki­wa­niu na przy­szły, buj­ny owoc. Posta­wa cier­pli­wo­ści i zaufa­nia spra­wia, że nawet jało­we drze­wo może dać owoc, jeśli tyl­ko zosta­nie odpo­wied­nio pielęgnowane.

Jezus-Mesjasz-Pan wie­le zain­we­sto­wał w drze­wo figo­we jakim był Izra­el. Przez trzy lata cho­dził, nauczał, uzdra­wiał, wypę­dzał demo­ny, oka­zy­wał moc dając licz­ne świa­dec­twa tego. Jezus-Bóg-Czło­wiek był bar­dzo dobrym, cier­pli­wym dziec­kiem Izra­ela. Jed­nak wie­my, że Jego naród w demo­kra­tycz­ny spo­sób, przed Piła­tem wydał wyrok „ukrzy­żuj Go!”. Zamor­do­wa­li swo­je­go Mesja­sza ręka­mi Rzy­mian na krzy­żu. Po latach, w 70 roku po naro­dze­niu Chry­stu­sa nie­cier­pli­wy poli­tyk-cesarz Tytus z rzym­ską armią zdo­był i zbu­rzył Jeru­za­lem. Znisz­czył świą­ty­nię sta­re­go kul­tu. Nie pozo­stał po niej kamień na kamie­niu, tyl­ko Ścia­na Pła­czu. Resz­ta Izra­ela oca­la­ła w posta­ci licz­nej pozo­sta­łej dia­spo­ry oraz naro­dzin nowej wspól­no­ty chrze­ści­jan. Ale­go­rycz­ne figo­we drze­wo odro­dzi­ło się. 

Przyj­rzyj­my się jesz­cze posta­ci Józe­fa z Naza­re­tu. Jego uro­czy­stość była ozdo­bą ubie­głe­go tygo­dnia. Jakim on był wspa­nia­łym „figow­cem”, jakiż wspa­nia­ły przy­niósł owoc? Jak wie­cie, Józef był potom­kiem kró­la Dawi­da. W Ewan­ge­lii Mate­usza (1, 1–16) znaj­du­je się cała gene­alo­gia Jezu­sa, któ­ra uka­zu­je, że Józef, mąż Maryi, jest szlach­ci­cem. Dzie­je się to w kon­tek­ście wypeł­nie­nia pro­roctw sta­ro­te­sta­men­to­wych, któ­re zapo­wia­da­ły, że Mesjasz ma pocho­dzić z Izra­ela i z rodu kró­la. Józef to czło­wiek głę­bo­ko pra­wy i peł­ny wraż­li­wo­ści na Boga i na innych. Jego życie opar­te jest na zasa­dach ducho­wych Pra­wa-Tory. To dostar­cza fun­da­men­tów ducho­we­go roz­wo­ju dla same­go Jezu­sa. Józef słu­chał pra­wa pań­stwo­we­go Rzy­mian, poszedł zapi­sać się do Betle­jem za cza­sów Augu­sta i pła­cił podat­ki. Józef naj­bar­dziej cier­pli­wie i czuj­nie słu­chał jed­nak natchnień z nie­ba, zawie­rzał Bogu pomi­mo nie­pew­no­ści i zasko­cze­nia roz­wo­jem sytu­acji wokół żony Maryi. Józef był „figow­cem”, przy­no­szą­cym owo­ce o wła­ści­wym czasie.

Co w nas potrze­bu­je takiej cier­pli­wo­ści, czuj­no­ści i pie­lę­gna­cji? Jak­że czę­sto w naszym życiu rów­nież doświad­cza­my momen­tów, gdy wyda­je się, że nasza ducho­wość i nasze dzia­ła­nia nie przy­no­szą ocze­ki­wa­nych owo­ców? Albo że coś nie gra, nie har­mo­ni­zu­je. I sta­wia­my wte­dy opór, zamiast cier­pli­we­go słu­cha­nia natchnień Boga i ludzi, roze­zna­wa­nia. Św. Józef uczy nas, jak powin­ni­śmy pie­lę­gno­wać naszą ducho­wość, meta­fi­zycz­ną wraż­li­wość. Niech ta Eucha­ry­stia umoc­ni nas w naszej misji bycia „figow­cem”, któ­ry wyda­je owo­ce zawsze i w odpo­wied­nim cza­sie. Moty­wu­je­my sie­bie nawza­jem do wzra­sta­nia w łasce w ogro­dzie pla­nu Boga. Amen.

/​ks. inf. Dariusz Raś/