Jan Chrzci­ciel wyma­ga wię­cej niż dzie­się­ci­ny. Sta­ro­te­sta­men­tal­na dzie­się­ci­na dla nie­go jako poda­tek dla Świą­ty­ni jest małym wydat­kiem. Ozna­cza­ła dzie­sią­tą część wszyst­kich naby­tych „owo­ców” pra­cy, któ­rą nale­ży oddać Bogu jako potwier­dze­nie Jego naj­wyż­sze­go pano­wa­nia. Dzie­się­ci­nę ofia­ro­wa­ło się Bogu (Por. Księ­ga Kapłań­ska 27,30–33.). Chrzci­ciel nie mówi o tym. On mówi ponad­to. Potrze­bu­ją­ce­mu nale­ży się wg nie­go każ­da dru­ga suk­nia, któ­rą posia­da­my. Tutaj nie ma żar­tów. Wyma­ga­ją­cy to Pro­rok cza­sów mesjańskich.

Jan Kościusz­ko wyma­ga od sie­bie wię­cej niż sta­ty­stycz­ny Kowal­ski. Roz­ma­wia­łem z nim wczo­raj. Rozu­mie świat po chrze­ści­jań­sku. Co roku w Kra­ko­wie, na tutej­szym ryn­ku, „pod Ada­siem”, dzie­li się z potrze­bu­ją­cy­mi w przed­świą­tecz­ną nie­dzie­lę. Orga­ni­zu­je Wigi­lię na wol­nym powie­trzu. Nie pyta o adres, a ubo­dzy przy­by­wa­ją nawet z War­sza­wy, zwa­bie­ni ser­cem i pysz­ny­mi sma­ko­ły­ka­mi restau­ra­cji pana Jana. Wg jego świa­dec­twa 95% to jego dar, 5% pocho­dzi od jego przy­ja­ciół. Nie pro­si o pomoc Kościo­ła czy innych grup wyzna­nio­wych, nie zabie­ga o dota­cje samo­rzą­du czy rzą­du. Poma­ga z kla­są. Za tydzień na ryn­ku przed kościo­łem Mariac­kiej zaroi się od tysię­cy głod­niej­szych od nas. Zosta­nie pew­nie wyda­nych jak co roku ponad 200 tys. pie­ro­gów, kil­ka tysię­cy litrów barsz­czu, parę­na­ście tysię­cy paczek z żyw­no­ścią. Ta Wigi­lia dla Potrze­bu­ją­cych na Ryn­ku Głów­nym bije smut­ne rekor­dy. — Z jed­nej stro­ny mamy satys­fak­cję, że tylu oso­bom może­my pomóc; z dru­giej stro­ny przy­kre jest, że aż tylu ludzi wyma­ga wspar­cia — mawia orga­ni­za­tor cha­ry­ta­tyw­ne­go przedsięwzięcia.

W nie­dzie­lę Gau­de­te, czy­li Raduj­cie się, w nie­dzie­lę, któ­rą dał nam Pan, wyma­gaj­my wię­cej od sie­bie. Bo czy aż 7 razy prze­ba­czać, czy aż 10% zarob­ków ofia­ro­wać bied­nym czy swo­jej gru­pie wyzna­nio­wej, czy uczci­wie pła­cić podat­ki pań­stwu czy mia­stu? Wyma­gaj­my wię­cej od sie­bie. Trze­ci Jan, pozwól­cie, że wspo­mnę i jego, Jan Paweł II, mówił do mło­dzie­ży w 1983 i 1987 roku tak: „Musi­cie od sie­bie wyma­gać, nawet gdy­by inni od was nie wyma­ga­li”. Mło­dzież od tam­tych cza­sów uro­sła. To my. To my w tym dro­go­cen­nym koście­le. A każ­da „dru­ga suk­nia” może być naszym darem ser­ca dla potrze­bu­ją­cych. Amen.

/​ks. inf. Dariusz Raś/