Mamy być dum­ni z Ewan­ge­lii Jezu­sa, któ­rą przy­ję­li­śmy i któ­ra uzdra­wia. W czy­ta­nej w kościo­łach na całym świe­cie Ewan­ge­lii dnia stan teścio­wej Pio­tra zosta­je okre­ślo­ny ter­mi­nem (gr.) pyes­so­usa, czy­li pło­ną­ca. Wyda­je się, że nie ma ratun­ku. Jezus jed­nak ją uzdra­wia z tego pło­mie­nia cho­ro­by bez sło­wa. Uzdro­wio­na kobie­ta wsta­je i z wdzięcz­no­ści przy­go­to­wu­je posi­łek. W tra­dy­cji Kościo­ła sce­nę opi­sa­ną przez św. Mar­ka inter­pre­tu­je się pro­sto: tak jak woda gasi ogień, tak i Jezus (woda żywa) uzdra­wia czło­wie­ka przez obmy­wa­ją­cy z grze­chu chrzest. Dla­te­go bądź­my praw­dzi­wie zbu­do­wa­ni z fak­tu każ­de­go uzdro­wio­ne­go czło­wie­ka, a jesz­cze bar­dziej dum­ni z obmy­wa­nia się z grze­chu w sakramentach.

Justin Bie­ber, lat 27, Kana­dyj­czyk, to chrze­ści­ja­nin — pro­te­stant i gwiaz­da muzy­ki pop zna­na zwłasz­cza mło­dym. W ostat­nich latach sto­czył wiel­ką wal­kę z grze­chem i uza­leż­nie­niem. Ufa­my, że zwy­cię­ską. Znaj­du­je się na eta­pie chrze­ści­jań­skie­go doj­rze­wa­nia. Jest czymś natu­ral­nym jego śpiew pod­czas nabo­żeń­stwa w koście­le do któ­re­go nale­ży. Ten pro­te­stanc­ki kościół gło­si naukę moral­ną podob­ną do Kościo­ła kato­lic­kie­go, nie akcep­tu­je abor­cji i poma­ga mło­dym dziew­czy­nom, któ­re zaj­dą w cią­żę, a swo­je zbiór­ki prze­zna­cza na pomoc cha­ry­ta­tyw­ną. A Justin Bie­ber komu­ni­ku­je swo­ją wia­rę w mediach spo­łecz­no­ścio­wych: „Jezu, dzię­ku­ję za moje życie. Dzię­ku­ję za Two­je prze­ba­cze­nie. Dzię­ku­ję za poka­za­nie mi, że jestem wystar­cza­ją­cy! Dzię­ku­ję, ponie­waż nie muszę już dźwi­gać wsty­du, a mogę cho­dzić z unie­sio­ną pier­sią i gło­wą, wie­dząc że jestem kocha­ny, wybra­ny i że mi prze­ba­czo­no”. Doda­je rów­nież „Jeśli wal­czysz ze swo­ją prze­szło­ścią, oddaj ją Jezu­so­wi!”. Czy jego świa­dec­two nie jest przy­kła­dem dumy z bycia ochrzczo­nym i nawró­ce­nia z pło­mie­nia gorącz­ki świa­to­wej, na mia­rę teścio­wej Pio­tra?. „W naj­bar­dziej skom­pli­ko­wa­nych momen­tach, kie­dy masz zły czas, miej wia­rę w Jezu­sa”.

Kie­dy prze­by­wa­my w tę nie­dzie­lę w koście­le Mariac­kim miej­my wia­rę w Jezu­sa. On podźwi­ga nas w tylu kło­po­tach ludz­kich, spo­łecz­nych i grze­cho­wych. Bądź­my dum­ni z nauki moral­nej gło­szo­nej przez nasz kato­lic­ki Kościół, o życiu ludz­kim, któ­re jest świę­te, zaczy­na się od poczę­cia i trwa do natu­ral­nej śmier­ci, o tym, że sakra­men­tal­ne mał­żeń­stwo wyzwa­la u czło­wie­ka nowe Boże dary, a nie jest cię­ża­rem, i o tym, że jeste­śmy powo­ła­ni do prak­ty­ko­wa­nia rado­ści, a nie ska­za­ni na poszu­ki­wa­nie nowych por­cji gorącz­ko­wych przy­jem­no­ści. Komu­nia św. z Jezu­sem uzdal­nia nas do szczę­ścia, któ­re osią­gnąć moż­na poprzez mądrość życia, dosko­na­le­nie swe­go umy­słu i prak­ty­ko­wa­nie ewan­ge­licz­nych zasad.

W tym dniu szcze­gól­nie może­my podzię­ko­wać Bogu za wiel­ki dar opo­wie­ści życia Maryi i Jezu­sa zawar­tej w ołta­rzu Mariac­kim. Kie­dy patrzy­my na jego prze­kaz i medy­tu­je­my tajem­ni­cę szczę­ścia świę­tych, pozba­wia­my się gorącz­ki tego świa­ta. Cie­szy­my się, że po ponad pię­ciu latach zakoń­czy­ła się kon­ser­wa­cja jed­ne­go z naj­waż­niej­szych zabyt­ków w Pol­sce, że ołtarz wypięk­niał. Kon­ser­wa­cji pod­da­ne zosta­ły ele­men­ty kon­struk­cyj­ne, wszyst­kie rzeź­by i zdo­bie­nia sny­cer­skie. Odsło­nię­to ich pier­wot­ną kolo­ry­sty­kę, oczysz­cza­jąc wszyst­kie ele­men­ty z zabru­dzeń, prze­ma­lo­wań, retu­szy i uzu­peł­nień, któ­re nara­sta­ły w cią­gu ponad 500 lat. Zmie­ni­ły się: odcień błę­ki­tu tła w kwa­te­rach i w sza­fie głów­nej ołta­rza, układ dru­go­pla­no­wych posta­ci w głów­nej sce­nie oraz kolor obra­mo­wa­nia poszcze­gól­nych kwa­ter — to teraz czer­wień cyno­bro­wa. Kolo­ry­sty­ka jest bliż­sza tej, któ­rą ołtarz posia­dał w koń­cu XV wie­ku. Jeste­śmy dum­ni z tego, że wró­ci­li­śmy do tego sta­re­go wystro­ju kościo­ła Mariac­kie­go, lecz jesz­cze bar­dziej bądź­my dum­ni z tego, że Jezus jest z nami ze swo­ją uzdra­wia­ją­cą mocą w tej godzi­nie jak był obec­ny w życiu Maryi, Józe­fa i świę­tych. Amen.

/​ks. inf. Dariusz Raś/