Dzi­siej­sza Ewan­ge­lia o bło­go­sła­wio­nych powin­na być dla wszyst­kich obo­wiąz­ko­wą Lek­tu­rą. Powiem wię­cej: jest. Dla nas jest Ona ele­men­ta­rzem życia na zie­mi. Dla­te­go trze­ba uczyć się Jej na pamięć. Według Niej żyć. Dla agno­sty­ków, ate­istów, a nawet prze­śmiew­ców chrze­ści­jań­stwa ta treść jest obo­wiąz­ko­wa z inne­go powo­du: trze­ba poznać w tych wer­sach to, co sta­no­wi o biblij­nej toż­sa­mo­ści tej cywi­li­za­cji i to, co np. sta­no­wi o dzie­dzic­twie tego mia­sta. Czy­tać te frag­men­ty nale­ży po to, aby poznać chrze­ści­jań­stwo takim, jakim ryso­wał je Chry­stus, takim jak widzie­li je chrze­ści­jań­scy zało­ży­cie­le tego miasta.

„Bło­go­sła­wie­ni” to zachę­ta Pana do roz­wi­ja­nia oso­bi­stej, indy­wi­du­al­nej wol­no­ści. I do prak­ty­ko­wa­nia cno­ty. Sło­wa dzi­siej­szej Ewan­ge­lii skie­ro­wa­ne są do wszyst­kich na zie­mi. To pochwa­ła chrze­ści­jań­skiej wol­no­ści: nie jedy­nie wol­no­ści od grze­chu, moral­ne­go upad­ku i śmier­ci. Jest to wol­ność per­spek­ty­wicz­na, pozy­tyw­na, ta z któ­rej korzy­sta­my, żyjąc przy Bogu i wśród ludzi na co dzień. „Bło­go­sła­wie­ni” tzn. wol­ni i szczę­śli­wi z owo­ców życia.

„Bło­go­sła­wie­ni” to rów­nież zachę­ta Pana skie­ro­wa­na na nie­bie­skiej pla­ne­cie Zie­mia do wszyst­kich (świę­tych i nie­świę­tych), aby budo­wać toż­sa­mość wspól­ną ludzi. To swo­ista kon­sty­tu­cja war­to­ści „mia­sta poło­żo­ne­go na wzgó­rzu”, świa­tła dla świa­ta. Chry­stus umie­rał prze­cież za i dla wszyst­kich. W Nim „nie ma już Żyda ani poga­ni­na, nie ma już nie­wol­ni­ka ani czło­wie­ka wol­ne­go, nie ma już męż­czy­zny ani kobie­ty” (Ga 3,28). Wszy­scy są powo­ła­ni przez Boga (dla ina­czej myślą­cych: przez oko­licz­no­ści życia), nie­za­leż­nie od sta­tu­su, do wno­sze­nia dobra wspól­ne­go. A sko­ro tak jest, to pra­ca każ­de­go i każ­dej nad dobro­sta­nem, dobro­by­tem oraz świę­to­ścią win­na być pre­mio­wa­na, nagra­dza­na i doce­nia­na. A nie pięt­no­wa­na. 

„Bło­go­sła­wie­ni’ to głos o napra­wie tego świa­ta, tej Pol­ski, tej die­ce­zji, tego mia­sta, tej wspól­no­ty, tej rodzi­ny. Nie są one abs­trak­cyj­ną listą 8 zdań: one prze­cież stwo­rzy­ły Euro­pę, Ame­ry­kę, one są pro­gra­mem dla wszyst­kich. I być może to my chrze­ści­ja­nie naj­bar­dziej potrze­bu­je­my przy­po­mnie­nia o bło­go­sła­wio­nych, ducho­wych fun­da­men­tach spo­łe­czeń­stwa zachod­nie­go. Nie­po­trzeb­nie przez dłu­gi czas dzie­li­li­śmy świat na „świę­ty” i „świec­ki”: Mia­sto Boga i Mia­sto Czło­wie­ka. Naszym obo­wiąz­kiem wobec bliź­nich i Boga jest pra­co­wać na rzecz spo­łe­czeń­stwa według naj­głęb­szych zasad prze­siąk­nię­tych gło­szo­ną dziś Ewan­ge­lią. Ten obo­wią­zek nigdy nie był bar­dziej naglą­cy. Hodie, dzi­siaj trze­ba zacząć na serio żyć według słów tej Ewan­ge­lii; Jej nowe hory­zon­ty pozwa­la­ją ina­czej zoba­czyć to, co dzie­je się w życiu. Kto dobrze zna tę Ewan­ge­lię i przy­jął ją całym ser­cem, ten będzie szczę­śli­wy, bło­go­sła­wio­ny, świę­ty. Wbrew wszyst­kie­mu. Sły­szy­cie co mówi nam Jezus? Ciesz­cie się i raduj­cie, albo­wiem wiel­ka jest wasza nagro­da w nie­bie (Mt 5, 12a). Amen.

/​ks. inf. Dariusz Raś/